Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Έφυγε

Σκέφτηκα να διαγράψω κάποιες αναρτήσεις. Σκέφτηκα να κρατήσω μόνο ότι πρέπει. Αλλά δεν το έκανα.
Κοντοστάθηκα καθώς απομακρυνόμουν. Προσπαθούσα να μην αφήσω τον εαυτό μου να υποκύψει. Δεν ήθελα να γυρίσω πάλι για να σε κοιτάξω καθώς φεύγεις. Καθώς απομακρύνεσαι. Δεν ήθελα να σε δω πάλι να απομακρύνεσαι και να ξεροκαταπιώ.
Αλλά το έκανα. Γύρισα. Και ήσουν διαφορετικός. Αλλά γνώριμος. Και πάλι χωριστήκαμε στον Άγνωστο. Εγώ εσύ και το σκυλί.
Το ίδιο διαφορετικός ήσουν καθώς καθόσουν απέναντί μου. Με τη μουσική και τις γνωστές φάτσες στα διπλανά τραπέζια. Και τα μαλλιά σου σχεδόν όλα φυσικά τζιβάκια. Πιασμένα με την κορδέλα με τα φεγγαράκια -ή μάλλον- με την κορδέλα που σε κάθε σειρά εχει και διαφορετικό σχέδιο. Με την κορδέλα που φορούσες τότε σπίτι. Ήταν περίεργο όλο αυτό. Ίσως κατάλαβες πως βούρκωσα τότε που μιλούσαμε για την αγάπη. Ίσως κατάλαβες πως ένιωθα πράγματα για σένα. Και σου το είπα πως εδώ και καιρό λείπει η λέξη αγάπη απο το λεξιλόγιό μου, απο τη ζωή μου, απο τη μνήμη μου. Και για αυτό με τράνταξε τόσο συναισθηματικά η συζητηση. Καθώς κοιτούσα το πρόσωπό σου. Το ένιωθα τόσο οικείο και αγαπητό. Ήθελα πάρα πολύ να κλάψω. Ασταμάτητα όπως τότε. Αλλά προσπαθούσα να πνίξω κάθε λιγμό. Σαν να είσαι ξένος. Φοβόμουν. Αλλά μετά θυμήθηκα τις τελευταίες μας μέρες. Εμένα να κλαίω "άπειρα" στο κρεβάτι σου ακούγοντας non-stop το "Που πάει ο καιρός που φεύγει". Και έπειτα να προετοιμάζω το τέλος κρατώντας σου το χέρι μια νύχτα στο εκκλησάκι κάτω απο το κάστρο.
Άδικο τόσο κλάμα; Τσάμπα; Γιατι δεν έφυγες. Γιατι είσαι πάλι εδώ. Γιατι θα είσαι για αρκετό καιρό ακόμα.
Και το βράδυ εκείνο στο ΤΕΙ ήμουν διχασμένη. 
Και μερικές φορές φοβάμαι. Και άλλες με κλείνω μέσα στο κουτί μου σφυχτά, μέσα στη φυλακή μου και περιμένω. Να πάρεις, να πάρετε, να πάρω το χρόνο. Το χρόνο που χρειάζεται.
Κολυμπώντας σε μια παραλία με ροζ άμμο. Εγώ, εσύ και η ευτυχία μου. Στη μέση του πουθενά. 
Με πρόσωπα που τώρα είναι κοντά μου, στη ζωή μου, στο σπίτι μου, ενώ εσύ μακριά. Ίσως έτσι νομίζω πως με φέρνω πάλι κοντά σου. Απο τις μνήμες.
Κάποιες φορές νομίζω πως ήταν όνειρο. Και για αυτό κλαίω.
Γιατι όπως μου είπες και συ εκείνο το βράδυ κοιτώντας τα αστέρια.. "Κράτα το καλά γιατι δε θα το ξαναζήσουμε"
Έφυγε.
Και δε θα το ξαναζήσουμε.