Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

9.22

9.22
Κοίταξα την ώρα, και στο είπα πως κάποτε θα γράψω κάτι για αυτή τη στιγμή. Τα κύματα, ή μήπως τα γλυκά μικρο-κύματα ήταν εκεί να μας παρακολουθούν. Να τους μιλάω. Ήσουν τόσους μήνες τόσο κοντά μου και δεν σε γνώρισα ποτέ. Και τώρα που σε γνώρισα μπορεί να μην σε ξαναδώ. Ή ίσως και όχι. Ίσως σε δω τυχαία στο λεωφορείο κάποιο πρωινό, ή στο Πανεπιστήμιο. Μπορεί απλά να κοιταχτούμε και να πούμε ένα "Γειά". Μπορεί και όχι.

Με βρίσκω ακατάλληλη για να είμαι μαζί σου. Με βρίσκω λυπημένη, βαρετή ελληνίδα στο  βαρετό της σπίτι με τη βαρετά της όνειρα. Ποια όνειρα;
Έχω μείνει μόνη. Μόνη όπως και θα συνεχίσω να είμαι. Χωρίς εσένα και χωρίς κανένα καλοκαιρινό έρωτα. Σιχαίνομαι τους καλοκαιρινούς έρωτες. Τον ήχο της κιθάρας και τα σπαστά ελληνικά. Σιχαίνομαι.
Ίσως είναι αντίδραση. Ίσως κούραση. Και μη νομίζεις, είμαι αρκετά κουρασμένη.

Χόρεψα μαζί σου χωρίς βροχή. 
Χόρεψα για ένα μοναδικό λεπτό. Σε φίλησα.
Μάλλον ήταν όνειρο που πέρασε.
9.22
Σαν να σε ήξερα απο πάντα- σαν να μην σε γνώρισα ποτέ. Στο είπα και τότε. Κάπου σε ξέρω. 
9.22
Αντίο.