Υπάρχουν όλα ακόμα...

Σαν ξαφνική ανάγκη μου ήρθε να ψάξω τα -χαμένα μετά τη μετακόμιση- γράμματα του Δ. Και τα βρήκα. Και χάζεψα για λίγο τις ζωγραφισμένες στο χαρτί πάπιες που έλεγαν πουάμ-πουάμ. Και λίγες λέξεις. Και ένα σαγαπώ. Και θυμήθηκα πόσο γλυκό ήταν το σαγαπώ. Εκείνο το σαγαπώ. Και απο τότε είχα να νιώσω εκείνη τη γλυκάδα. Και με στεναχώρησε για λίγο αυτό. Το ότι ανεχόμουν σχέσεις χωρίς αυτή τη γλυκάδα. Και τότε συνειδητοποίησα πως το σκυλί το σκασε. Και μεσα απο το συννεφάκι των σκέψεων που με ταξίδευε χρόνια πίσω σε πολύχρωμους κόσμους με μαγικά μανιτάρια και νεράιδες... προσγειώθηκα γρήγορα -και ανώμαλα- στο εδώ και στο τώρα. Και στο φόβο μου. Μήπως χάσω το σκυλί για πάντα. Δεν είχα αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρω αλήθεια αν είχα και αίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης.. Και ξαφνικά μέσα απο τον πανικό βρέθηκε η Μ. και δίπλα στη Μ. όπως τότε βρέθηκες εσύ.
Και μου έδωσες το ποδήλατο, εκείνο -ή μήπως όχι- το ποδήλατο για να ψάξω.
Προσπαθούσα να πνίξω κάθε συναίσθημα. Να καταπιώ κάθετι που ανέβαινε στο στόμα μου και διεκδικούσε την ελευθερία του. Παρίστανα την ψύχραιμη. Ή μήπως ήμουν ψύχραιμη;
Ακόμα είμαι ταραγμένη απο όλα αυτά. Και ίσως αυτό φαίνεται και στα γραφτά μου. Αν και πάντα τα γραφτά μου είναι ταραγμένα, πλάι σε μένα. Για αυτό καιρό τώρα δεν έγραφα. Για αυτό. Γιατι καιρό τώρα δεν ταραζόμουν για τίποτα. Γιατι καιρό τώρα τα είχα αφήσει όλα έξω απο τον κύκλο μου έξω απο τη ζωή μου κι αν ακόμα πήγαιναν να με αγγίξουν τα έσπρωχνα μακριά. Όπως και σένα τις προάλλες. Για να μη φοβάμαι εμένα. Αλλα δεν τα άφησα πίσω δεν κατάφερα να τα διώξω αλλα τα άφησα βαθιά μέσα μου στο μυαλό μου στο κορμί μου είναι όλα ακόμα και τώρα. Και πάντα θα είναι. Κι ας έχω σβήσει πολλά κια ας έχω προσπαθήσει τουλάχιστον, υπάρχουν όλα ακόμα. Μέσα μου.