Μεταμφιεσμένο ανθρωπάκι

Στο υπνοδωμάτιο μιας ψυχολόγου που ποτέ δε γνώρισα. Μιας ψυχολόγου που η ζωή της ήταν γεμάτη γή και θάλασσα. Μιας τυχερής. Και εγώ εδώ μέσα με τις σημειώσεις μου να κοιτώ τα αναποδογυρισμένα ελεφαντάκια που δεν είναι γκανεσάκια.
Σήμερα το απόγευμα θυμήθηκα πως ήσουν εσύ. Σε χάζευα καθώς δούλευες. Το ίδιο πρόσωπο με εκείνο του περασμένου Σεπτέμβρη στον κήπο. Τώρα, στον πραγματικό κόσμο όμως και όχι στο παραμύθι. Χαμογέλασα για λίγο. Είσαι ένα ανθρωπάκι που μεταμφιέζεται. Τυχερή και εγώ που σε βλέπω πλέον με τα τζινάκια σου και τα ωραία σου μπλουζάκια με τα γιακαδάκια. Αλλάζεις μορφές και εγώ είμαι ακόμα εκεί να σε κοιτώ απο μακριά. Τυχερή που εκείνα τα μελί θλιμμένα μάτια που ερωτεύτηκα τον περασμένο Σεπτέμβρη θα κοιμηθούν δίπλα μου απόψε το βράδυ. Μετά απο ένα χρόνο.
Είμαστε πάλι μαζί-εσύ με το πορτοκαλί σου σαλβαράκι να τριγυρνάς στο σπίτι.

Και εγώ πάλι δακρύζω κάθε φορά που κάνουμε έρωτα. Και τρέχω να κρυφτώ να μη με δείς και φοβηθείς.

Ο πιο μαγικός άνθρωπος που ποτέ συνάντησα.

Γη VS Θάλασσα

Τέλος ενός καλοκαιριού που ποτέ δεν κατάλαβες πως τελείωσε. Αρχές μιας εξεταστικής που στην πραγματικότητα τελείωσε μόλις ξεκίνησε. Ένα μαυρισμένο κορμί. Ο Ψαραντώνης να σιγοτραγουδά. Η οικογένειά σου δίπλα και το μέλλον παραδίπλα. Φορτισμένη ενέργεια. Ζητά να ξεχειλίσει απο τον Κήπο μα δε μπορεί. Και μένει όλη εκεί να κάνει την καρδιά σου να τρεμοπαίζει.
Μια σερβιτόρα που δακρύζει, ένα κόκκινο παιδικό δαχτυλίδι πεταμένο στο τραπέζι και ένα αυτοσχέδιο κερί. Το δικό μας κερί. Και έπειτα;

Ένα φυλλαράκι με χρυσόσκονη. Δυο τεβάκια που ερωτεύτηκες απο την πρώτη στιγμή. Δυο μεγάλα μάτια που πρασίνισαν απο τον ήλιο του νότου. Έτσι μου είχες πει.

Μια πέτρα που ήρθε να με βρει αυτή αφού δεν πήγα εγώ. Και με βρήκε.

Όπως βρήκα και εγώ εσένα ένα βράδυ του Σεπτέμβρη.

Και η αιώρα στην Καλών Τεχνών; Και η ρακή της μαμάς Χαράς;

Όλα είναι εκεί ακόμα. Κι ας μου λες να μη ζω με αναμνήσεις. Είναι το τότε και το τώρα μου.
Είσαι εσύ με την ίδια μυρωδιά. Τα ίδια πανέμορφα θλιμμένα μάτια και τις ίδιες ρυτίδες έκφρασης.

Αλλιώτικος και ίδιος μαζί.

Και οι εξομολογήσεις ξημερώματα κάτω απο το κάστρο; Με τον φόβο των μπάτσων και τις πόρτες του αυτοκινήτου να ανοιγοκλείνουν. Και εμείς να κοιτάμε τη θάλασσα. Μια θάλασσα που μου έλεγε να έρθω να σε βρώ. Και την άκουσα. Μια θάλασσα που μάλλον δεν ήθελε να έρθω να σε βρώ. Μια θάλασσα που ίσως ένα βράδυ με ονειρεύτηκε στο όμορφο χωριό της. Ήρθα και σε βρήκα. Και σε ξαναβρήκα. Και η θάλασσα με εκδικείται τώρα. Μια θάλασσα που γελάει τόσο γλυκά.

Είσαι στη δουλειά και εγώ δυο τετράγωνα μακριά. Μου το χες πει. Χρόνο έχουμε αλλά μας χωρίζει μια θάλασσα. Ίσως το καλοκαίρι είναι μπροστά μας. Να διασχίσουμε το Αιγαίο και να κατηφορίσουμε μαζί. Ίσως και όχι.

Σε ονειρεύτηκα σήμερα το πρωί. Και ξύπνησα και ήσουν δίπλα μου. Το ίδιο όμορφος. 

Η θάλασσα με συντροφεύει όσο λείπεις. Με συντροφεύει διστακτικά.

Μια θάλασσα που κοιτούσα στα μάτια καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης. Γλυκιά θάλασσα με το πιο γλυκό της γέλιο. 

Κάποιος μένει-κάποιος φεύγει. Κάποιος τολμά και κάποιος χάνει. 

Η θάλασσα είναι εκεί γλυκιά και παντοδύναμη. 

Αλλά η γη θα με κρατάει πάντα πάνω της.

Με τα ίδια θλιμμένα μάτια.