Storm.. in the morning light...

Και να που πάλι ξενυχτάω και πάλι γράφω και με πιάνει το ξημέρωμα. Εργασία στην Κοινωνική και σκορπιες σκέψεις στο ενδιάμεσο. Και είπα να το παίξω και λίγο ψυχολόγος και βρήκα τα πέντε στάδια του πένθους. Και συνειδητοποίησα πως πενθώ. Μόνο που δεν πέθανες. Πενθώ έναν ζωντανό. Σίγουρα έχω περάσει το στάδιο της άρνησης. Το δεύτερο στάδιο, που για μένα μάλλον ήταν η κατάθλιψη σιγά σιγά μου περνάει. Και ξαναεπιστρέφει. Και ξαναφεύγει. Για πολύ καιρό. Ο θυμός, ποτέ δεν ήρθε. Και ποτέ δε θα έρθει. Και κάθε φορά που πάει να ξεστρατήσει, τον βάζει η κατάθλιψη στη θέση του. Για την διαπραγμάτευση και την αποδοχή νομίζω πως δεν είμαι σε θέση να μιλήσω. Και νομίζω πως θα αργήσω να τις γνωρίσω.

Και ναι, όσο επιστημονικά ή όχι είναι τα παραπάνω στάδια, εγώ θα τα πιστέψω. Ξέρω πως θα σου θύμιζαν έρευνα του cosmopolitan που με ρωτούσες αν διαβάζω και εγω σαν τα υπόλοιπα φυσιολογικά κοριτσάκια.
Αν τυχαίνει και υπάρχει το λίνκ του μπλογκ μου στο ιστορικό σου και κατα τύχη μετά απο πολύ καιρό μπείς και διαβάσεις ό,τι γράφω.. μήν μου ξανακάνεις λάικ σε κανένα απο τα κομμάτια που ανεβάζω επτά η ώρα το πρωί ακόμα και αν είναι radiohead και το ακούγαμε τα βράδια πριν κοιμηθούμε. Τώρα όσον αφορά την άθλια συμπεριφορά σου των τελευταίων ημερών, μάθε πως έχω βαρεθεί και σένα και την ξινίλα στα μούτρα σου, και τη διάλεκτο της παρέας σου, ακόμα και τους αιωρούμενους αριθμούς. 74 και κλείσαμε. Πάει και αυτό. Πάνε και οι μπύρες στο χέρι και η γη που πατησα γερά πάνω της και μου μουρμούρησα παμε μια νύχτα του Ιουνίου.

Θυμάμαι. Και δε γουστάρω και μάθε πως αισθάνομαι. Και εγώ θα βγω η κερδισμένη γιατι έζησα. Δεν παρατηρούσα όπως εσύ. Το ένιωθα στο πετσί μου. Έκλαιγα. Και σπίτι μου και σπίτι σου και στην παραλία και στο εκκλησάκι και στο δρόμο. Και δε μετανιώνω. Και στο πάρτυ μου και πάλι σήμερα. Και θα συνεχίσω να κλαίω.

Απο συγκίνηση ρε πούστη μου που είμαι ακόμα άνθρωπος και συγκινούμαι όταν ακούω εκείνο το γαμημένο το roads.

Όμως δεν είναι...

Η ζωή παίζει άσχημα παιχνίδια όπως μου είπε και η Χ. χτες. Προφανώς.

Κάτι με κρατάει. Ίσως είναι η νεράιδα μου  όπως μου έλεγες. Ίσως ακόμα με προστατεύει, τις νύχτες τώρα που εσύ δεν είσαι πια εδώ. Ίσως απλά έβαλα μυαλό. 

Εγώ είμαι 'εγώ' ανεξάρτητα απο σένα και τον κάθε "εσένα". Με αγαπώ και προσπαθώ κάθε μέρα να μου το λέω. Έχω εμένα, έχω ανθρώπους γύρω μου να με γεμίζουν και να με αγαπούν. Θα μπορούσες να ήσουν και συ εδώ. Αλλά κάτι δεν έκανα καλά. Κάτι δεν κάναμε καλά. Και πάλι κάνω λάθος που ρίχνω το βάρος σε μένα. Γιατί λάθος εγώ και όχι εσύ;

Θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Όμως δεν είναι. Θα μπορούσαμε να ξαναείμαστε μαζί. Όμως δεν είμαστε. Και το φοβάμαι. Και δε θέλω να ονειρεύομαι ούτε να σκέφτομαι θετικά πως θα σε ξαναέχω ούτε τολμώ να σε πάρω τηλέφωνο. Γιατί πρέπει εμένα να αγαπήσω. Εμένα να προσέξω. Και ναι, η μουσική  με έχει κλείσει στον εαυτό μου. Ίσως είχε δίκιο ο Κλ εκείνη τη νύχτα. Έχω κλειστεί. Και βγαίνω και ακούω τραγούδια για αγάπη. Και λένε μέσα "σαγαπώ" και τότε πονάει η καρδιά μου.
Γιατί;

Μα και αλλού φοβόμουν και το νίκησα και τα κατάφερα και τώρα δεν είμαι μόνη. Κάποτε θα τα καταφέρω και με σας. Κάποτε. Χωρίς φόβο, χωρίς τετραγωνισμένα φύλλα. 

Θέλω να φροντίσω τον εαυτό μου. Θέλω να με βάλω μία νύχτα για ύπνο στην κούνια και να με νανουρίσω. Θέλω να με πάρω μια γλυκιά αγκαλιά και να μου δώσω ενα φιλί στο μέτωπο. Θέλω να δώσω στον εαυτό μου όλη αυτή την αγάπη και την φροντίδα που σου έδωσα απλόχερα και εσύ την πέταξες. Θέλω επιτέλους να αγαπήσω τον εαυτό μου όσο κανέναν άλλον πάνω στη γη. Σήμερα έπαψα να ζητώ την αγάπη των άλλων.
Απο σήμερα ζητώ τη δική μου αγάπη...

Ο Κρυστάλλινος Πάγος...

Βο βο βο. Και δυο κοπέλες που με κοιτούν διαπεραστικά. Ποια είμαι. Ποια ειναι αυτή μαζί σου. Μια άγνωστη. Ποια είναι η άγνωστη με τον όμορφο.

Τον τοίχο κοιτούσα. Το κενό. Το λευκό χριστουγεννιάτικο δέντρο με το διπλό σετ φωτάκια που αναβοσβήνουν ασυγχρόνιστα.

Ήσουν κοντά. Καιρό τώρα.

Ήσουν και απόψε. Ο πιωμένος όμορφος. Και το κενό στο βλέμμα μου. Γυρνούσε το στομάχι μου. Ήθελα πριν έρθω να φύγω. Και όταν σε είδα εκεί, να κάθεσαι πλάτη, στα κάγκελα, στα κάγκελα ενός δημοτικού σχολείου που κάποτε έδινα Αγγλικά ή μπορεί και όχι... ευχήθηκα να μην είσαι εσύ. Και έκλεισα στα γρήγορα το τηλέφωνο. Και ήσουν εσύ. Και μου πρότεινες να πάμε στο λούνα παρκ. Ένας γλυκός άνθρωπος μπροστά στον πάγο. Εμένα. Έναν πάγο που έχτιζα τόσο καιρό για να με προφυλάξει. Απο τους ανθρώπους. Απο το συναίσθημα. Ένας πάγος με φόβους για νιφάδες. Μα αν το χίονι έχει νυφάδες ο πάγος έχει ενωμένους κρυστάλλινους φόβους;

Έχασα. Ένα ραντεβού με πολλές προοπτικές για χάρη τίνος; Των ψυχολογικών μου; Και ίσως φταίει ο Κλ. που γείωσε ό,τι έμεινε μισοζώντανο στην καρδιά μου. Μια ελπίδα. Που σκόνταψε. Και ο φόβος της έδωσε το χέρι του, για να σηκωθεί και πάλι. Και να χτίσει. Έναν πάγο. Έναν πάγο με φόβους για νιφάδες.

Δεν σε ξέρω. Αλλά σου μιλούσα. Αλλά σου μιλάω. Γιατι με έκανες να σταθώ απέναντι στον κρυστάλλινο μου πάγο του φόβου. Γιατι το τοίχος του πάγου το χτίζω όλο και πιο ψηλό μέρα με τη μέρα και η συνάντησή μας με βοήθησε να το δω. Και να γυρίσω σε μένα. Και να με ρωτήσω γιατί.

Σε παρακαλώ μη με πείς εγωίστρια.

Τον κόσμο αυτό...

Το δωμάτιό μου. Οι τοίχοι. Οι αφίσες μου.

Μια πόλη. Κοντά. Η μουσική. Η μουσική μου. 

Ένα λεωφορείο, μια διαδρομή και μετά τι; Και γιατι; Για μένα; Όπως τα μίζερα καλοκαιρινά απογεύματα με τις σκουριασμένες αλυσίδες; Εγώ σε μένα; Και γιατι; Ή μήπως εσυ;

Ο κόσμος πολύς όπως πάντα, η ατμόσφαιρα αποπνικτική, τα πρόσωπα γνώριμα. Όλοι ίδιοι. Ντυμένοι στα μαύρα. Ίδια λόγια, για χρόνια ίδια λόγια. Τα λόγια που με μεγάλωσαν. Εμένα και εσάς. Όλους εσάς που γυρνώντας το κεφάλι σας βλέπω να σιγοτραγουδάτε τις ίδιες ρίμες. Τις ρίμες που με νανούριζαν, που με έκαναν να ονειρευτώ. Να περιμένω. Να φωνάξω.

Εσείς είστε εδώ και εγώ είμαι εδώ επίσης. Nα σας αγκαλιάσω στο σκιάχτρο. Να με αγκαλιάσετε στο σκιάχτρο. Να αγκαλιαστούμε.
Νιώθω. Εσύ;

Φοβάμαι. Εσύ;

Σε θυμάμαι. Εσύ;

Επιτηδευμένα ψηλά τα χέρα για να φανεί ένας ήλιος ε;

Ξεχνάς.Τις ρίμες όμως όχι. Πίνεις, ξεχνάς και πάλι απ τη  αρχή. 

Και γω είμαι εκεί και σε κοιτάω απο μακριά. Δεν σε ξέρω.... Κινούμαστε το ίδιο. Μιλάμε το ίδιο. 

Τραγουδάμε, φωνάζουμε, γελάμε..... Μαζί εγώ εσύ και όλοι.

Μα φοβάμαι γιατι σε φοβάμαι. Και εμένα πρώτα. Και δε μπορώ και πάω στην άλλη άκρη να μη σε βλέπω και να κοιτάω στη σκηνή και να τραγουδάω και να το ζω απ εξω με ασφάλεια και φοβάμαι και πάλι τους ξέρω σας ξέρω και θέλω να φύγω και απο δώ.

Με φόβισες.

Με φόβισες και συ και οι άλλοι και κλείστηκα και φοβάμαι να σας αγγίξω. Φοβάμαι να σε αγγίξω και να σε αφήσω να με αγγίξεις. Φοβάμαι.

Ο κόσμος δικός μου ήταν και ήμουν καλά εκεί. Τώρα; Εσυ γιατί μπήκες εκεί; Και τώρα δεν είναι δικός μου και με έστειλες στην άλλη άκρη να μη σε βλέπω και να κοιτάω στη σκηνή και να τραγουδάω και να το ζω απ' έξω με ασφάλεια. Αλλά και πάλι φοβάμαι.

Εμένα.

Γιατι τον κόσμο αυτό.. 

δε θέλω να με αφήσω να τον καταστρέψω....