Εμείς οι δύο μπορούμε να συνεννοηθούμε μόνο μόλις βραδιάσει. Όχι. Εμείς οι δυο μπορούμε να συνεννοηθούμε και την ημέρα, και απο πάντα και απο όταν ήσουν στην κοιλιά της μάνας σου και απο όταν κολυμπούσες και εσύ και εγώ στο αμνιακό υγρό και απο τότε που ήμασταν και οι δυο άγραφα χαρτιά πριν καν έρθουμε σε επαφή με την κοινωνική μάθηση. Θα μου έλεγες, αν ήσουν εδώ, πως τότε -χωρις κοινωνική μάθηση- δεν θα μπορούσαμε καν να μιλήσουμε. Όμως όχι. Εγω πιστεύω πως θα ενώναμε τα εμβρυακά μας χεράκια και θα σε έβλεπα πάλι να χαμογελάς όταν κρυφοάνοιγα τα μάτια για να δω τις εκφράσεις του προσώπου σου.
Χτες κοιμήθηκα με την ανάμνηση ενός κουταβιού που κάποτε κυνηγούσαμε στη Μαβίλη και έξω απ' το σπίτι μου. Και σου έλεγα να το πάρεις σπίτι σου και εσύ αρνήθηκες. Ποιός ξέρει που θα είναι αυτό το κουτάβι τώρα,θα έχει γίνει ολόκληρος σκύλος. Θα είναι κάπου στην Ευρώπη αν δεν κάνω λάθος. Όπως κι εσύ.
Δεν ξέρω τι θα ήθελα να σου πώ. Δεν ξέρω τι θα ήθελα να σου γράψω. Αν ήσουν απέναντί μου τώρα θα έρχονταν όλα αυθόρμητα. Θα διαφωνούσαμε για ώρα. Θα αναλύαμε όλα τα ψυχοκοινωνικά μοντέλα και μετά θα πέφταμε σε σιγή. Θα με κοιτούσες και θα σε κοιτούσα. Και ίσως μου ζητούσες να με φιλήσεις. Γλυκός. Και θα με κοιτούσες πάλι και θα κλείναμε τα μάτια ίσως για να ακούσουμε τα κύματα. Ίσως λίγη αμηχανία. Μα δεν είχαμε χρόνο για να σπάσει όμορφα αυτή η αμηχανία.
Εσύ μακριά με τον Foucault και τους συντρόφους σου και εγώ εδώ παρέα με τον Freud. Ο λόγος που ο Foucault δε βρίσκεται τώρα στα χέρια μου είναι γιατί βρίσκεται στα δικά σου.
Μακάρι και τώρα να μπορούσα να βάλω όλο τον αυθορμητισμό μου μπροστά και να σου έλεγα απλά όλα αυτά που νιώθω και σκέφτομαι. Μα δε μπορώ. Γιατι;
Γιατί πήγε γρήγορα. Γιατί έφυγες γρήγορα και για πολλούς άλλους λόγους που ούτε καν φαντάζομαι.
Όλη την ημέρα τα σκέφτομαι αυτά. Όλη την ημέρα και όλη νύχτα.
Και τα όνειρα. Τα παλιά και τα καινούρια. Και όλες οι ερμηνίες του Freud για τα όνειρα στις αναρίθμητες σελίδες. Στις σελίδες που θα με συντροφεύσουν αυτό το καλοκαίρι.
Ένα καλοκαίρι- ένα φθινόπωρο- ένας χειμώνας που θα μας χωρίζουν θάλασσες, οροσειρές, πεδιάδες και καταπράσινα- ίσως και χιονισμένα έπειτα- λιβάδια.
Μακάρι να μπορέσω να σου τα πώ όλα αυτά ίσως το επόμενο καλοκαίρι, εκεί, γύρω απο το κάστρο, στο παγκάκι μας κοιτώντας την απέραντη θάλασσα της Κρήτης.
Καλό Καλοκαίρι κουτάβι!
Χτες κοιμήθηκα με την ανάμνηση ενός κουταβιού που κάποτε κυνηγούσαμε στη Μαβίλη και έξω απ' το σπίτι μου. Και σου έλεγα να το πάρεις σπίτι σου και εσύ αρνήθηκες. Ποιός ξέρει που θα είναι αυτό το κουτάβι τώρα,θα έχει γίνει ολόκληρος σκύλος. Θα είναι κάπου στην Ευρώπη αν δεν κάνω λάθος. Όπως κι εσύ.
Δεν ξέρω τι θα ήθελα να σου πώ. Δεν ξέρω τι θα ήθελα να σου γράψω. Αν ήσουν απέναντί μου τώρα θα έρχονταν όλα αυθόρμητα. Θα διαφωνούσαμε για ώρα. Θα αναλύαμε όλα τα ψυχοκοινωνικά μοντέλα και μετά θα πέφταμε σε σιγή. Θα με κοιτούσες και θα σε κοιτούσα. Και ίσως μου ζητούσες να με φιλήσεις. Γλυκός. Και θα με κοιτούσες πάλι και θα κλείναμε τα μάτια ίσως για να ακούσουμε τα κύματα. Ίσως λίγη αμηχανία. Μα δεν είχαμε χρόνο για να σπάσει όμορφα αυτή η αμηχανία.
Εσύ μακριά με τον Foucault και τους συντρόφους σου και εγώ εδώ παρέα με τον Freud. Ο λόγος που ο Foucault δε βρίσκεται τώρα στα χέρια μου είναι γιατί βρίσκεται στα δικά σου.
Μακάρι και τώρα να μπορούσα να βάλω όλο τον αυθορμητισμό μου μπροστά και να σου έλεγα απλά όλα αυτά που νιώθω και σκέφτομαι. Μα δε μπορώ. Γιατι;
Γιατί πήγε γρήγορα. Γιατί έφυγες γρήγορα και για πολλούς άλλους λόγους που ούτε καν φαντάζομαι.
Όλη την ημέρα τα σκέφτομαι αυτά. Όλη την ημέρα και όλη νύχτα.
Και τα όνειρα. Τα παλιά και τα καινούρια. Και όλες οι ερμηνίες του Freud για τα όνειρα στις αναρίθμητες σελίδες. Στις σελίδες που θα με συντροφεύσουν αυτό το καλοκαίρι.
Ένα καλοκαίρι- ένα φθινόπωρο- ένας χειμώνας που θα μας χωρίζουν θάλασσες, οροσειρές, πεδιάδες και καταπράσινα- ίσως και χιονισμένα έπειτα- λιβάδια.
Μακάρι να μπορέσω να σου τα πώ όλα αυτά ίσως το επόμενο καλοκαίρι, εκεί, γύρω απο το κάστρο, στο παγκάκι μας κοιτώντας την απέραντη θάλασσα της Κρήτης.
Καλό Καλοκαίρι κουτάβι!
