Για έναν ολόκληρο χρόνο ζούσαμε απέναντι. Και ποτέ δε σε είδα. Και ποτέ δε σε συνάντησα. Και άμα σε συνάντησα δε σε πρόσεξα. Και δε με πρόσεξες. Και ερχόσουν στο σπίτι που μένω τώρα. Και εγώ ήμουν απέναντι απο το σπίτι που έμενες τότε.
Τρέχουν πληροφορίες στο μυαλό μου. Φόβος, ανασφάλεια, αγωνία και ένα χτυποκάρδι.
Γιατί;
Για τη μέρα που θα σε ξαναδώ.
Πολύς καιρός. Και μπορεί να υπερβάλλω και μπορεί να ξεφεύγει το μυαλό μου και εγώ να προσπαθώ συνεχώς να το συμμαζέψω. Για να μην καταστραφεί. Για να μην τα αφήσει όλα πίσω χωρίς καμία διάθεση για προσπάθεια.
Φοβάμαι.
Μάλλον είμαι στα αλήθεια φοβιτσίαρα.
Για σένα, για μένα, για μας. Για κείνη. Γιατι φεύγω. Γιατι φεύγεις και εσύ.
Και πού να φαντάζεσαι εσύ τι περνάω τώρα.... Που συνέχεια τρέχεις στο μυαλό μου. Που συνέχεια ονειρεύομαι και συνειδητοποιώ το πόσο μάταιο είναι να σε ονειρεύομαι.
Λίγη απ' τη λάμψη σου χρειάζομαι. Απο τη δύναμη σου και την αυτοπεποίθηση.
Να καθόμαστε πάλι μαζί στον καναπέ μέχρι τις 5 το πρωί και την άλλη μέρα να δίνω μάθημα. Και να συμβαίνει κάτι μαγικό στο μυαλό μου και να γράφω τέλεια στις εξετάσεις.
Ενώ δεν το περίμενα. Ενώ δεν το περίμενες. Ενώ δεν το περίμενε.
Και να ζω. Εκατό τοις εκατό. Και να περπατάω και να γελάω και να μαγεύομαι και να μιλάω δυνατά στο τηλέφωνο και να τραγουδάω στο μπαλκόνι.
Και να βιάζεσαι και να διαβάζεις και να βάζεις δυνατά ηλεκτρονική μουσική ακόμα και αν εγώ βρίσκομαι στην άλλη άκρη του σπιτιού. Και να μου στέλνεις μήνυμα να με ρωτήσεις αν την ακούω.
Δεν σε άκουσα. Δεν με άκουσες. Δεν μας άκουσε.
Να μου ζητάς να με φιλήσεις. Να είμαστε αμήχανοι και να μου λές ένα σορό λεπτομέρειες για τον χειμώνα που πέρασες. Και να μου λές για τα όνειρα σου και να σου λέω για τα δικά μου. Και να κουτσομπολεύεις και να μου φαίνεται γλυκό. Και να είναι καλοκαίρι και να περπατάμε στη δροσερή άμμο. Και να φεύγουμε και να μου λές πως ξέχασα τα πέδιλά μου.
Και να φεύγεις.
Και εγώ να μένω εκεί. Και να σε χαιρετώ με ένα φιλί στην πόρτα. Και να ακούω τα βηματά σου στη σκάλα για τελευταία φορά.
Και έπειτα να αναπτύσσω τέλεια το θέμα για τον Durkheim και να σκέφτομαι εσένα.
Νομίζω πως δεν θα ξαναχρειαστεί ποτέ να γράψω κάτι για τον Durkheim. Και ποτέ να σου ξαναδώσω αποχαιρετιστήριο φιλί στην πόρτα.
Σε πολεμάω. Με βάζω να σε πολεμάω. Απο φόβο.
Απο φόβο... όπως μου είπε κάποτε μια σοφή.
Τρέχουν πληροφορίες στο μυαλό μου. Φόβος, ανασφάλεια, αγωνία και ένα χτυποκάρδι.
Γιατί;
Για τη μέρα που θα σε ξαναδώ.
Πολύς καιρός. Και μπορεί να υπερβάλλω και μπορεί να ξεφεύγει το μυαλό μου και εγώ να προσπαθώ συνεχώς να το συμμαζέψω. Για να μην καταστραφεί. Για να μην τα αφήσει όλα πίσω χωρίς καμία διάθεση για προσπάθεια.
Φοβάμαι.
Μάλλον είμαι στα αλήθεια φοβιτσίαρα.
Για σένα, για μένα, για μας. Για κείνη. Γιατι φεύγω. Γιατι φεύγεις και εσύ.
Και πού να φαντάζεσαι εσύ τι περνάω τώρα.... Που συνέχεια τρέχεις στο μυαλό μου. Που συνέχεια ονειρεύομαι και συνειδητοποιώ το πόσο μάταιο είναι να σε ονειρεύομαι.
Λίγη απ' τη λάμψη σου χρειάζομαι. Απο τη δύναμη σου και την αυτοπεποίθηση.
Να καθόμαστε πάλι μαζί στον καναπέ μέχρι τις 5 το πρωί και την άλλη μέρα να δίνω μάθημα. Και να συμβαίνει κάτι μαγικό στο μυαλό μου και να γράφω τέλεια στις εξετάσεις.
Ενώ δεν το περίμενα. Ενώ δεν το περίμενες. Ενώ δεν το περίμενε.
Και να ζω. Εκατό τοις εκατό. Και να περπατάω και να γελάω και να μαγεύομαι και να μιλάω δυνατά στο τηλέφωνο και να τραγουδάω στο μπαλκόνι.
Και να βιάζεσαι και να διαβάζεις και να βάζεις δυνατά ηλεκτρονική μουσική ακόμα και αν εγώ βρίσκομαι στην άλλη άκρη του σπιτιού. Και να μου στέλνεις μήνυμα να με ρωτήσεις αν την ακούω.
Δεν σε άκουσα. Δεν με άκουσες. Δεν μας άκουσε.
Να μου ζητάς να με φιλήσεις. Να είμαστε αμήχανοι και να μου λές ένα σορό λεπτομέρειες για τον χειμώνα που πέρασες. Και να μου λές για τα όνειρα σου και να σου λέω για τα δικά μου. Και να κουτσομπολεύεις και να μου φαίνεται γλυκό. Και να είναι καλοκαίρι και να περπατάμε στη δροσερή άμμο. Και να φεύγουμε και να μου λές πως ξέχασα τα πέδιλά μου.
Και να φεύγεις.
Και εγώ να μένω εκεί. Και να σε χαιρετώ με ένα φιλί στην πόρτα. Και να ακούω τα βηματά σου στη σκάλα για τελευταία φορά.
Και έπειτα να αναπτύσσω τέλεια το θέμα για τον Durkheim και να σκέφτομαι εσένα.
Νομίζω πως δεν θα ξαναχρειαστεί ποτέ να γράψω κάτι για τον Durkheim. Και ποτέ να σου ξαναδώσω αποχαιρετιστήριο φιλί στην πόρτα.
Σε πολεμάω. Με βάζω να σε πολεμάω. Απο φόβο.
Απο φόβο... όπως μου είπε κάποτε μια σοφή.
