Φόβος με γεύση ανανά

Στο τραπέζι που καθόσουν. Την ημέρα που μοιράζονταν μπισκότα. Και ένας φωτογράφος εκεί. Και εσύ ξαφνικά μπροστά μου.
Και. . .

ίσως ένα ειλικρινές χαμόγελο. Ή αμήχανο. Ή ευτυχισμένο. Μακάρι να γυρνούσα το κεφάλι και να ήσουν εδώ. Μακάρι να μπορούσα να γράψω κάτι παραπάνω. Μακάρι. Αλλά τα καταπίνω όλα.
Και προσπαθώ να αναπνέω διαφραγματικά.
Και να ξεράσω τους φόβους μου πετώντας ένα μπαλάκι. 

Του κώλου.
Εσένα, την τέχνη και το συναίσθημα φοβάμαι. Το ρομαντισμό σου, τις ιστορίες για νεράιδες, πόντικες και φοβισμένες χελώνες. Είναι δικά μου. Δεν είναι δικά σου. Δε θέλω να μου τα πάρεις. 

Μερικές φορές όπως τώρα αλλάζεις μορφή. Δεν είσαι πια νεράιδος δεν είσαι πια μαγικός. Δεν είσαι παιδί. Γίνεσαι άλλος. 

Αδίστακτος θεατρίνος.

 Που κάθε μέρα αλλάζει νεράιδες και αγαπητικές.

Φόβος με γεύση ανανά.
                                                                    Αστρίτσι
                                                                  Καλοκαίρι 2012
"Για κάποιον θεατρίνο μπισκονεράιδο"

Ζαχαρούλης

Είχες ένα γλυκό χαμόγελο. Ή μάλλον έχεις. Βέβαια δεν το βλέπω πια. Δεν μπορώ να το βλέπω όταν ξυπνάω ούτε πριν κοιμηθώ.
Τι όμορφα ζαχαρένια μαλλιά. Ξανθά ζαχαρένια μαλλιά. Όπως η μαύρη ζάχαρη που έβαζα το χειμώνα στον καφέ. Αλλά ποτέ δεν έλιωνε. Και έμενε πάντα μια ζάχαρη στον πάτο του φλιτζανιού. Γλυκός χειμώνας.
Μακάρι αυτό το χειμώνα να ερχόσουν. Ο ζαχαρούλης. Ο ζαχαρούλης με τη ζαχαρένια καρδιά και τα ζαχαρένια μαλλιά. Και τις ζαχαρένιες εκφράσεις του προσώπου. Και τις ζαχαρένιες κινήσεις και τα ζαχαρένια φιλιά. 
Μια νύχτα
Ενα πρωινό
Που πέρασαν.
Ζαχαρούλη, θέλω ακόμα να πιστεύω πως δεν είσαι ένας απλός ζάχαρος.

                                                             Αστρίτσι 
                                                         Καλοκαίρι 2012

Μέδουσα...

Ασθμαίνω. 
Ασθμαίνω.

-Αυτή η ασθένεια μεταδίδεται με το βλέμμα
Ερωτευμένοι εραστές πέθαναν πρώτοι, 
τι καλά
Πέθαναν πρώτοι.

Πιο μετά πανικός και χαμός και τρόμος για ζωή,
Ποια ζωή? Τι είπες? Ποια ζωή? Μη με κοιτάς. 
Δεν σε κοιτώ
Μοιραστήκαν γυαλιά και οδηγίες, γενικές απεργίες 
πανικός, ένας χαμός. τρόμος, μη με κοιτάς.
Δε σε έχω δει.

Μυωπική αφαιρετικότητα συγχωνεύει τα πράγματα και τις έννοιες για να μη ξεχωρίσεις τίποτα, παρά μουντά, ασύνδετα χρώματα να κατασπαράζει το ένα το άλλο. Και αυτό είναι νόμος.
Ναι είναι νόμος του κράτους

-Ποιος είναι αυτός, ο τρελός, ο κακός, ο ζαλισμένος, ο φτωχός, ασυνείδητος, οκνός, φρικτός, καμπουριασμένος και μόνος ; ΕΝΟΧΟΣ. Εσύ. Εγώ. 
-Ασθμαίνω. χαμογελώ. είπαμε. είμαι γελοίος. Χαμογελώ. και ας αδιαφορήσετε. χαμογελώ. και ας μη με ξέρετε, δεν έχετε καν ακούσει για μένα από τρίτους. χαμογελώ. δεν έχετε ακούσει το λυγμό μου που βγαίνει μέσα από το βραχνό λαιμό μου πηχτός, τραβώντας μέσα του πικρό, δηλητηριώδες σάλιο, αίμα και γρέζι. γρέζι από τον τόρνο που κατεργάστηκε την κρύα σιδερένια καρδιά μου. χαμογελώ. έχει ξεχαστεί η ύπαρξη μου, μήπως δεν υπήρξα ποτέ. χαμογελώ. Μα. είμαι κάπου μέσα σας.

-Ποιος είναι αυτός, ο τρελός, ο κακός, ο ζαλισμένος, ο φτωχός, ασυνείδητος, οκνός, φρικτός, καμπουριασμένος και μόνος ; 
ΕΙΜΑΙ ΓΕΛΟΙΟΣ ΝΑΙ. Κυλιέμαι και στο χώμα, ντρέπομαι, κραυγάζω, υποφέρω, σας λέω αλήθεια δε το θέλω (μα και φυσικά το θέλω. Το θέλω όσο τίποτε άλλο στο κόσμο). χαμογελώ με τα σάλια μου να στάζουν στο τρεμάμενο πιγούνι μου. Είμαι ενοχλητικός, πολύ ενοχλητικός. ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ. Ψιθυρίζω: Δεν είμαι σαν εσάς. εγώ είμαι εγώ. είμαι ελεύθερος
-Ποιος είναι αυτός, ο τρελός, ο κακός, ο ζαλισμένος, ο φτωχός, ασυνείδητος, οκνός, φρικτός, καμπουριασμένος και μόνος ; 

Προφήτευα μια κοινωνία αγγέλων, είχα ως βήμα ένα καφάσι της λαϊκής.
Γύρω μου συνέρεε κόσμος πολύς και όλοι τους αφήναν το κατιτίς.

Υπάρχουν όλα ακόμα...

Σαν ξαφνική ανάγκη μου ήρθε να ψάξω τα -χαμένα μετά τη μετακόμιση- γράμματα του Δ. Και τα βρήκα. Και χάζεψα για λίγο τις ζωγραφισμένες στο χαρτί πάπιες που έλεγαν πουάμ-πουάμ. Και λίγες λέξεις. Και ένα σαγαπώ. Και θυμήθηκα πόσο γλυκό ήταν το σαγαπώ. Εκείνο το σαγαπώ. Και απο τότε είχα να νιώσω εκείνη τη γλυκάδα. Και με στεναχώρησε για λίγο αυτό. Το ότι ανεχόμουν σχέσεις χωρίς αυτή τη γλυκάδα. Και τότε συνειδητοποίησα πως το σκυλί το σκασε. Και μεσα απο το συννεφάκι των σκέψεων που με ταξίδευε χρόνια πίσω σε πολύχρωμους κόσμους με μαγικά μανιτάρια και νεράιδες... προσγειώθηκα γρήγορα -και ανώμαλα- στο εδώ και στο τώρα. Και στο φόβο μου. Μήπως χάσω το σκυλί για πάντα. Δεν είχα αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρω αλήθεια αν είχα και αίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης.. Και ξαφνικά μέσα απο τον πανικό βρέθηκε η Μ. και δίπλα στη Μ. όπως τότε βρέθηκες εσύ.
Και μου έδωσες το ποδήλατο, εκείνο -ή μήπως όχι- το ποδήλατο για να ψάξω.
Προσπαθούσα να πνίξω κάθε συναίσθημα. Να καταπιώ κάθετι που ανέβαινε στο στόμα μου και διεκδικούσε την ελευθερία του. Παρίστανα την ψύχραιμη. Ή μήπως ήμουν ψύχραιμη;
Ακόμα είμαι ταραγμένη απο όλα αυτά. Και ίσως αυτό φαίνεται και στα γραφτά μου. Αν και πάντα τα γραφτά μου είναι ταραγμένα, πλάι σε μένα. Για αυτό καιρό τώρα δεν έγραφα. Για αυτό. Γιατι καιρό τώρα δεν ταραζόμουν για τίποτα. Γιατι καιρό τώρα τα είχα αφήσει όλα έξω απο τον κύκλο μου έξω απο τη ζωή μου κι αν ακόμα πήγαιναν να με αγγίξουν τα έσπρωχνα μακριά. Όπως και σένα τις προάλλες. Για να μη φοβάμαι εμένα. Αλλα δεν τα άφησα πίσω δεν κατάφερα να τα διώξω αλλα τα άφησα βαθιά μέσα μου στο μυαλό μου στο κορμί μου είναι όλα ακόμα και τώρα. Και πάντα θα είναι. Κι ας έχω σβήσει πολλά κια ας έχω προσπαθήσει τουλάχιστον, υπάρχουν όλα ακόμα. Μέσα μου.

Storm.. in the morning light...

Και να που πάλι ξενυχτάω και πάλι γράφω και με πιάνει το ξημέρωμα. Εργασία στην Κοινωνική και σκορπιες σκέψεις στο ενδιάμεσο. Και είπα να το παίξω και λίγο ψυχολόγος και βρήκα τα πέντε στάδια του πένθους. Και συνειδητοποίησα πως πενθώ. Μόνο που δεν πέθανες. Πενθώ έναν ζωντανό. Σίγουρα έχω περάσει το στάδιο της άρνησης. Το δεύτερο στάδιο, που για μένα μάλλον ήταν η κατάθλιψη σιγά σιγά μου περνάει. Και ξαναεπιστρέφει. Και ξαναφεύγει. Για πολύ καιρό. Ο θυμός, ποτέ δεν ήρθε. Και ποτέ δε θα έρθει. Και κάθε φορά που πάει να ξεστρατήσει, τον βάζει η κατάθλιψη στη θέση του. Για την διαπραγμάτευση και την αποδοχή νομίζω πως δεν είμαι σε θέση να μιλήσω. Και νομίζω πως θα αργήσω να τις γνωρίσω.

Και ναι, όσο επιστημονικά ή όχι είναι τα παραπάνω στάδια, εγώ θα τα πιστέψω. Ξέρω πως θα σου θύμιζαν έρευνα του cosmopolitan που με ρωτούσες αν διαβάζω και εγω σαν τα υπόλοιπα φυσιολογικά κοριτσάκια.
Αν τυχαίνει και υπάρχει το λίνκ του μπλογκ μου στο ιστορικό σου και κατα τύχη μετά απο πολύ καιρό μπείς και διαβάσεις ό,τι γράφω.. μήν μου ξανακάνεις λάικ σε κανένα απο τα κομμάτια που ανεβάζω επτά η ώρα το πρωί ακόμα και αν είναι radiohead και το ακούγαμε τα βράδια πριν κοιμηθούμε. Τώρα όσον αφορά την άθλια συμπεριφορά σου των τελευταίων ημερών, μάθε πως έχω βαρεθεί και σένα και την ξινίλα στα μούτρα σου, και τη διάλεκτο της παρέας σου, ακόμα και τους αιωρούμενους αριθμούς. 74 και κλείσαμε. Πάει και αυτό. Πάνε και οι μπύρες στο χέρι και η γη που πατησα γερά πάνω της και μου μουρμούρησα παμε μια νύχτα του Ιουνίου.

Θυμάμαι. Και δε γουστάρω και μάθε πως αισθάνομαι. Και εγώ θα βγω η κερδισμένη γιατι έζησα. Δεν παρατηρούσα όπως εσύ. Το ένιωθα στο πετσί μου. Έκλαιγα. Και σπίτι μου και σπίτι σου και στην παραλία και στο εκκλησάκι και στο δρόμο. Και δε μετανιώνω. Και στο πάρτυ μου και πάλι σήμερα. Και θα συνεχίσω να κλαίω.

Απο συγκίνηση ρε πούστη μου που είμαι ακόμα άνθρωπος και συγκινούμαι όταν ακούω εκείνο το γαμημένο το roads.

Όμως δεν είναι...

Η ζωή παίζει άσχημα παιχνίδια όπως μου είπε και η Χ. χτες. Προφανώς.

Κάτι με κρατάει. Ίσως είναι η νεράιδα μου  όπως μου έλεγες. Ίσως ακόμα με προστατεύει, τις νύχτες τώρα που εσύ δεν είσαι πια εδώ. Ίσως απλά έβαλα μυαλό. 

Εγώ είμαι 'εγώ' ανεξάρτητα απο σένα και τον κάθε "εσένα". Με αγαπώ και προσπαθώ κάθε μέρα να μου το λέω. Έχω εμένα, έχω ανθρώπους γύρω μου να με γεμίζουν και να με αγαπούν. Θα μπορούσες να ήσουν και συ εδώ. Αλλά κάτι δεν έκανα καλά. Κάτι δεν κάναμε καλά. Και πάλι κάνω λάθος που ρίχνω το βάρος σε μένα. Γιατί λάθος εγώ και όχι εσύ;

Θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Όμως δεν είναι. Θα μπορούσαμε να ξαναείμαστε μαζί. Όμως δεν είμαστε. Και το φοβάμαι. Και δε θέλω να ονειρεύομαι ούτε να σκέφτομαι θετικά πως θα σε ξαναέχω ούτε τολμώ να σε πάρω τηλέφωνο. Γιατί πρέπει εμένα να αγαπήσω. Εμένα να προσέξω. Και ναι, η μουσική  με έχει κλείσει στον εαυτό μου. Ίσως είχε δίκιο ο Κλ εκείνη τη νύχτα. Έχω κλειστεί. Και βγαίνω και ακούω τραγούδια για αγάπη. Και λένε μέσα "σαγαπώ" και τότε πονάει η καρδιά μου.
Γιατί;

Μα και αλλού φοβόμουν και το νίκησα και τα κατάφερα και τώρα δεν είμαι μόνη. Κάποτε θα τα καταφέρω και με σας. Κάποτε. Χωρίς φόβο, χωρίς τετραγωνισμένα φύλλα. 

Θέλω να φροντίσω τον εαυτό μου. Θέλω να με βάλω μία νύχτα για ύπνο στην κούνια και να με νανουρίσω. Θέλω να με πάρω μια γλυκιά αγκαλιά και να μου δώσω ενα φιλί στο μέτωπο. Θέλω να δώσω στον εαυτό μου όλη αυτή την αγάπη και την φροντίδα που σου έδωσα απλόχερα και εσύ την πέταξες. Θέλω επιτέλους να αγαπήσω τον εαυτό μου όσο κανέναν άλλον πάνω στη γη. Σήμερα έπαψα να ζητώ την αγάπη των άλλων.
Απο σήμερα ζητώ τη δική μου αγάπη...

Ο Κρυστάλλινος Πάγος...

Βο βο βο. Και δυο κοπέλες που με κοιτούν διαπεραστικά. Ποια είμαι. Ποια ειναι αυτή μαζί σου. Μια άγνωστη. Ποια είναι η άγνωστη με τον όμορφο.

Τον τοίχο κοιτούσα. Το κενό. Το λευκό χριστουγεννιάτικο δέντρο με το διπλό σετ φωτάκια που αναβοσβήνουν ασυγχρόνιστα.

Ήσουν κοντά. Καιρό τώρα.

Ήσουν και απόψε. Ο πιωμένος όμορφος. Και το κενό στο βλέμμα μου. Γυρνούσε το στομάχι μου. Ήθελα πριν έρθω να φύγω. Και όταν σε είδα εκεί, να κάθεσαι πλάτη, στα κάγκελα, στα κάγκελα ενός δημοτικού σχολείου που κάποτε έδινα Αγγλικά ή μπορεί και όχι... ευχήθηκα να μην είσαι εσύ. Και έκλεισα στα γρήγορα το τηλέφωνο. Και ήσουν εσύ. Και μου πρότεινες να πάμε στο λούνα παρκ. Ένας γλυκός άνθρωπος μπροστά στον πάγο. Εμένα. Έναν πάγο που έχτιζα τόσο καιρό για να με προφυλάξει. Απο τους ανθρώπους. Απο το συναίσθημα. Ένας πάγος με φόβους για νιφάδες. Μα αν το χίονι έχει νυφάδες ο πάγος έχει ενωμένους κρυστάλλινους φόβους;

Έχασα. Ένα ραντεβού με πολλές προοπτικές για χάρη τίνος; Των ψυχολογικών μου; Και ίσως φταίει ο Κλ. που γείωσε ό,τι έμεινε μισοζώντανο στην καρδιά μου. Μια ελπίδα. Που σκόνταψε. Και ο φόβος της έδωσε το χέρι του, για να σηκωθεί και πάλι. Και να χτίσει. Έναν πάγο. Έναν πάγο με φόβους για νιφάδες.

Δεν σε ξέρω. Αλλά σου μιλούσα. Αλλά σου μιλάω. Γιατι με έκανες να σταθώ απέναντι στον κρυστάλλινο μου πάγο του φόβου. Γιατι το τοίχος του πάγου το χτίζω όλο και πιο ψηλό μέρα με τη μέρα και η συνάντησή μας με βοήθησε να το δω. Και να γυρίσω σε μένα. Και να με ρωτήσω γιατί.

Σε παρακαλώ μη με πείς εγωίστρια.

Τον κόσμο αυτό...

Το δωμάτιό μου. Οι τοίχοι. Οι αφίσες μου.

Μια πόλη. Κοντά. Η μουσική. Η μουσική μου. 

Ένα λεωφορείο, μια διαδρομή και μετά τι; Και γιατι; Για μένα; Όπως τα μίζερα καλοκαιρινά απογεύματα με τις σκουριασμένες αλυσίδες; Εγώ σε μένα; Και γιατι; Ή μήπως εσυ;

Ο κόσμος πολύς όπως πάντα, η ατμόσφαιρα αποπνικτική, τα πρόσωπα γνώριμα. Όλοι ίδιοι. Ντυμένοι στα μαύρα. Ίδια λόγια, για χρόνια ίδια λόγια. Τα λόγια που με μεγάλωσαν. Εμένα και εσάς. Όλους εσάς που γυρνώντας το κεφάλι σας βλέπω να σιγοτραγουδάτε τις ίδιες ρίμες. Τις ρίμες που με νανούριζαν, που με έκαναν να ονειρευτώ. Να περιμένω. Να φωνάξω.

Εσείς είστε εδώ και εγώ είμαι εδώ επίσης. Nα σας αγκαλιάσω στο σκιάχτρο. Να με αγκαλιάσετε στο σκιάχτρο. Να αγκαλιαστούμε.
Νιώθω. Εσύ;

Φοβάμαι. Εσύ;

Σε θυμάμαι. Εσύ;

Επιτηδευμένα ψηλά τα χέρα για να φανεί ένας ήλιος ε;

Ξεχνάς.Τις ρίμες όμως όχι. Πίνεις, ξεχνάς και πάλι απ τη  αρχή. 

Και γω είμαι εκεί και σε κοιτάω απο μακριά. Δεν σε ξέρω.... Κινούμαστε το ίδιο. Μιλάμε το ίδιο. 

Τραγουδάμε, φωνάζουμε, γελάμε..... Μαζί εγώ εσύ και όλοι.

Μα φοβάμαι γιατι σε φοβάμαι. Και εμένα πρώτα. Και δε μπορώ και πάω στην άλλη άκρη να μη σε βλέπω και να κοιτάω στη σκηνή και να τραγουδάω και να το ζω απ εξω με ασφάλεια και φοβάμαι και πάλι τους ξέρω σας ξέρω και θέλω να φύγω και απο δώ.

Με φόβισες.

Με φόβισες και συ και οι άλλοι και κλείστηκα και φοβάμαι να σας αγγίξω. Φοβάμαι να σε αγγίξω και να σε αφήσω να με αγγίξεις. Φοβάμαι.

Ο κόσμος δικός μου ήταν και ήμουν καλά εκεί. Τώρα; Εσυ γιατί μπήκες εκεί; Και τώρα δεν είναι δικός μου και με έστειλες στην άλλη άκρη να μη σε βλέπω και να κοιτάω στη σκηνή και να τραγουδάω και να το ζω απ' έξω με ασφάλεια. Αλλά και πάλι φοβάμαι.

Εμένα.

Γιατι τον κόσμο αυτό.. 

δε θέλω να με αφήσω να τον καταστρέψω....