Φόβος με γεύση ανανά

Στο τραπέζι που καθόσουν. Την ημέρα που μοιράζονταν μπισκότα. Και ένας φωτογράφος εκεί. Και εσύ ξαφνικά μπροστά μου.
Και. . .

ίσως ένα ειλικρινές χαμόγελο. Ή αμήχανο. Ή ευτυχισμένο. Μακάρι να γυρνούσα το κεφάλι και να ήσουν εδώ. Μακάρι να μπορούσα να γράψω κάτι παραπάνω. Μακάρι. Αλλά τα καταπίνω όλα.
Και προσπαθώ να αναπνέω διαφραγματικά.
Και να ξεράσω τους φόβους μου πετώντας ένα μπαλάκι. 

Του κώλου.
Εσένα, την τέχνη και το συναίσθημα φοβάμαι. Το ρομαντισμό σου, τις ιστορίες για νεράιδες, πόντικες και φοβισμένες χελώνες. Είναι δικά μου. Δεν είναι δικά σου. Δε θέλω να μου τα πάρεις. 

Μερικές φορές όπως τώρα αλλάζεις μορφή. Δεν είσαι πια νεράιδος δεν είσαι πια μαγικός. Δεν είσαι παιδί. Γίνεσαι άλλος. 

Αδίστακτος θεατρίνος.

 Που κάθε μέρα αλλάζει νεράιδες και αγαπητικές.

Φόβος με γεύση ανανά.
                                                                    Αστρίτσι
                                                                  Καλοκαίρι 2012
"Για κάποιον θεατρίνο μπισκονεράιδο"

Ζαχαρούλης

Είχες ένα γλυκό χαμόγελο. Ή μάλλον έχεις. Βέβαια δεν το βλέπω πια. Δεν μπορώ να το βλέπω όταν ξυπνάω ούτε πριν κοιμηθώ.
Τι όμορφα ζαχαρένια μαλλιά. Ξανθά ζαχαρένια μαλλιά. Όπως η μαύρη ζάχαρη που έβαζα το χειμώνα στον καφέ. Αλλά ποτέ δεν έλιωνε. Και έμενε πάντα μια ζάχαρη στον πάτο του φλιτζανιού. Γλυκός χειμώνας.
Μακάρι αυτό το χειμώνα να ερχόσουν. Ο ζαχαρούλης. Ο ζαχαρούλης με τη ζαχαρένια καρδιά και τα ζαχαρένια μαλλιά. Και τις ζαχαρένιες εκφράσεις του προσώπου. Και τις ζαχαρένιες κινήσεις και τα ζαχαρένια φιλιά. 
Μια νύχτα
Ενα πρωινό
Που πέρασαν.
Ζαχαρούλη, θέλω ακόμα να πιστεύω πως δεν είσαι ένας απλός ζάχαρος.

                                                             Αστρίτσι 
                                                         Καλοκαίρι 2012

Μέδουσα...

Ασθμαίνω. 
Ασθμαίνω.

-Αυτή η ασθένεια μεταδίδεται με το βλέμμα
Ερωτευμένοι εραστές πέθαναν πρώτοι, 
τι καλά
Πέθαναν πρώτοι.

Πιο μετά πανικός και χαμός και τρόμος για ζωή,
Ποια ζωή? Τι είπες? Ποια ζωή? Μη με κοιτάς. 
Δεν σε κοιτώ
Μοιραστήκαν γυαλιά και οδηγίες, γενικές απεργίες 
πανικός, ένας χαμός. τρόμος, μη με κοιτάς.
Δε σε έχω δει.

Μυωπική αφαιρετικότητα συγχωνεύει τα πράγματα και τις έννοιες για να μη ξεχωρίσεις τίποτα, παρά μουντά, ασύνδετα χρώματα να κατασπαράζει το ένα το άλλο. Και αυτό είναι νόμος.
Ναι είναι νόμος του κράτους

-Ποιος είναι αυτός, ο τρελός, ο κακός, ο ζαλισμένος, ο φτωχός, ασυνείδητος, οκνός, φρικτός, καμπουριασμένος και μόνος ; ΕΝΟΧΟΣ. Εσύ. Εγώ. 
-Ασθμαίνω. χαμογελώ. είπαμε. είμαι γελοίος. Χαμογελώ. και ας αδιαφορήσετε. χαμογελώ. και ας μη με ξέρετε, δεν έχετε καν ακούσει για μένα από τρίτους. χαμογελώ. δεν έχετε ακούσει το λυγμό μου που βγαίνει μέσα από το βραχνό λαιμό μου πηχτός, τραβώντας μέσα του πικρό, δηλητηριώδες σάλιο, αίμα και γρέζι. γρέζι από τον τόρνο που κατεργάστηκε την κρύα σιδερένια καρδιά μου. χαμογελώ. έχει ξεχαστεί η ύπαρξη μου, μήπως δεν υπήρξα ποτέ. χαμογελώ. Μα. είμαι κάπου μέσα σας.

-Ποιος είναι αυτός, ο τρελός, ο κακός, ο ζαλισμένος, ο φτωχός, ασυνείδητος, οκνός, φρικτός, καμπουριασμένος και μόνος ; 
ΕΙΜΑΙ ΓΕΛΟΙΟΣ ΝΑΙ. Κυλιέμαι και στο χώμα, ντρέπομαι, κραυγάζω, υποφέρω, σας λέω αλήθεια δε το θέλω (μα και φυσικά το θέλω. Το θέλω όσο τίποτε άλλο στο κόσμο). χαμογελώ με τα σάλια μου να στάζουν στο τρεμάμενο πιγούνι μου. Είμαι ενοχλητικός, πολύ ενοχλητικός. ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ. Ψιθυρίζω: Δεν είμαι σαν εσάς. εγώ είμαι εγώ. είμαι ελεύθερος
-Ποιος είναι αυτός, ο τρελός, ο κακός, ο ζαλισμένος, ο φτωχός, ασυνείδητος, οκνός, φρικτός, καμπουριασμένος και μόνος ; 

Προφήτευα μια κοινωνία αγγέλων, είχα ως βήμα ένα καφάσι της λαϊκής.
Γύρω μου συνέρεε κόσμος πολύς και όλοι τους αφήναν το κατιτίς.