Φόβος με γεύση ανανά

Στο τραπέζι που καθόσουν. Την ημέρα που μοιράζονταν μπισκότα. Και ένας φωτογράφος εκεί. Και εσύ ξαφνικά μπροστά μου.
Και. . .

ίσως ένα ειλικρινές χαμόγελο. Ή αμήχανο. Ή ευτυχισμένο. Μακάρι να γυρνούσα το κεφάλι και να ήσουν εδώ. Μακάρι να μπορούσα να γράψω κάτι παραπάνω. Μακάρι. Αλλά τα καταπίνω όλα.
Και προσπαθώ να αναπνέω διαφραγματικά.
Και να ξεράσω τους φόβους μου πετώντας ένα μπαλάκι. 

Του κώλου.
Εσένα, την τέχνη και το συναίσθημα φοβάμαι. Το ρομαντισμό σου, τις ιστορίες για νεράιδες, πόντικες και φοβισμένες χελώνες. Είναι δικά μου. Δεν είναι δικά σου. Δε θέλω να μου τα πάρεις. 

Μερικές φορές όπως τώρα αλλάζεις μορφή. Δεν είσαι πια νεράιδος δεν είσαι πια μαγικός. Δεν είσαι παιδί. Γίνεσαι άλλος. 

Αδίστακτος θεατρίνος.

 Που κάθε μέρα αλλάζει νεράιδες και αγαπητικές.

Φόβος με γεύση ανανά.
                                                                    Αστρίτσι
                                                                  Καλοκαίρι 2012
"Για κάποιον θεατρίνο μπισκονεράιδο"