Φόβος Με Γεύση Μέντα

Ίσως εσύ. Τα δέντρα. Η μπουγάδα σου, το θέατρο. Η μαγεία που έρχεται σιγά σιγά και κρατάει λίγο. Εξαφανίζεται. Εμφανίζεται. Και μετά πάλι φεύγει. Μακριά. Ο αέρας γίνεται γη και πατάς πάνω της με πάθος. Και το όνειρο; Και το θρόισμα των δέντρων; Και τα τζιτζίκια; Κουκίδες είμαστε στον χάρτη. Αλλά τα μάτια σου, τα μάτια σου είναι μακριά και πάντα φωτεινά. Σε μια σκοτεινή πόλη, τα πιο φωτεινά μάτια. Μπορεί να τελειώσει εκεί. Θέλεις να συνεχίσει;
Φόβος με γεύση μέντα.Ίσως.
Υγρασία. Νεράιδες. Δεληβοριάς. Ένας χορός μέχρι το ξημέρωμα και κάποια χαζά βραβεία. Και ένα χαρτάκι κολλημένο σε έναν τοίχο. Και εγώ να σε αποκάλω "καινούριο μου φίλο". Φλογερά μάτια.
Χάρηκα που σε ξαναείδα εκείνο το απόγευμα στο λιμάνι.

                                                                                                               Αστρίτσι 2013