Σαν μια κλεψύδρα

  Όταν είμαι σπίτι το παθαίνω αυτό. Νομίζω πως χάνω χρόνο. Τα λίγα λεπτά, οι λίγοι μήνες που σου μένουν εδώ για μένα είναι πολύτιμοι. Νομίζω κάθε μέρα που περνά πως πάει χαμένη. Ο χρόνος που έρχεται και φεύγει μαζί με σένα. Η άμμος στην κλεψύδρα του επιτραπέζιου. Τόσο μικρές οι στιγμές μας και τόσο μοναδικές. Θελω να ζήσω.

Θέλω τόσο πολύ να ζήσω. Θέλω να βγώ στους δρόμους να σε ψάξω. Να σε αγκαλιάσω και να σου φωνάξω "χάρηκα που σε γνώρισα".

Θέλω να φιλήσω τη μαμά μου γλυκά στο μέτωπο απόψε το βράδυ πριν κοιμηθεί. Να της υποσχεθώ πως θα την προσέχω για μια ζωή.

Θέλω τόσο να φωνάξω στους ανθρώπους πως τους αγαπώ.

Αλλά θα τους φοβίσω.

Και θα φύγουν.

Απο πότε οι άνθρωποι φοβούνται την αγάπη; 

Άσε με να σε αγκαλιάσω. Άσε με να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου δείξω την αγάπη μου. 

Κοίτα με στα μάτια.

Σταμάτα να φοβάσαι και κοίτα με στα μάτια με εκείνο το γλυκό βλέμμα.

Και το ξέρω αυτό το βλέμμα...