Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Αντίο-Καλωσήρθατε....

Τα τελευταία βράδια αναρωτιέμαι πόσο μαγευτική μπορεί να είναι η ζωή. Πόσο μαγευτική μια βραδινή βόλτα. Όταν όλοι έχουν πέσει για ύπνο και συ τριγυρνάς στους έρημους δρόμους ακούγοντας το θρόισμα των φύλλων και το βουητό των τζιτζικιών. 
Τότε τα ξεχνάς όλα. Ξεχνάς την αρρώστια. Ξεχνάς τον φόβο και τη μοναξία. Και νιώθεις τόσο τυχερός. Αφήνεις την ζωή σου για λίγο να κυλήσει όπως αυτή νομίζει. Και ξέρει αυτή. 
Πόσα χρώματα και πόσα τραγούδια ανακαλύπτεις σε μια βραδινή βόλτα. 
Πόσους λόγους για να ζεις. 
Ακόμα και μόνος. 
Ήρθα σε ενα πολύ όμορφο μέρος. Μοναδικά όμορφο και με περίεργη αύρα. Σαν να μπερδεύονται οι διαστάσεις, να απλώνεις το χέρι σου να αγγίζεις ουρανό και μετά απο λίγο να ανοίγει η γή το τεράστιο στόμα της και να σε καταπίνει.

Η γή μου.

Η γή που θέλω να την αγκαλιάσω.
Νιώθω τόσο τυχερή που είμαι εδώ. Και ζώ.
Για αυτό με πιάνει υστερία ώρες ώρες και δε θέλω να αφήσω ούτε ένα λεπτό χαμένο. Για αυτό. Γιατι μου μένουν μόνο άλλα τρία χρόνια απο τη ζωή μου εδώ.  Θέλω να ζήσω. Να ζήσω αυτά τα χρόνια όσο καλύτερα μπορώ μέχρι να μαζέψω όλα μου τα μπογαλάκια, τις καλές και κακές στιγμές, τα δάκρια στις παραλίες, τις χαρές, τις λύπες, τους αποχωρισμούς, όλες αυτές τις πολίτιμες αναμνήσεις μου, να τις βάλω πάλι μέσα σε εκείνο το πλοίο και να τις πάω πίσω. Μαζί με μένα. Για ένα εντελώς νέο ξεκίνημα. Άλλο ένα νέο ξεκίνημα.

Γρήγορα κυλάει η ζωή. Αύριο θα προσπαθήσω να την προλάβω. Ίσως τα καταφέρω. Ίσως όχι.

Ορκίζομαι πως αύριο δεν θα φορέσω το ωραίο μου χαμόγελο. Αύριο δεν θα κλαίω. 
Αύριο θα πατήσω γερά στη γή και θα μου μουρμουρίσω "Πάμε..." Και άμα χρειαστεί θα πιω και κανα δυο κρασάκια για να ξεδιπλωθώ όπως μου πε χτες και ο Ι.
Ξέρω πως είσαι κοντά τώρα. Ξέρω που είσαι. Κι όμως. Δεν έρχομαι.
Τόσους μήνες περίμενα. Λίγες ώρες ακόμα δεν θα αντέξω;
Ίσως αύριο σου πω "αντίο"
Ίσως πάλι σου πω "καλωσήρθες" για πρώτη φορά....


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου