Ο Κρυστάλλινος Πάγος...

Βο βο βο. Και δυο κοπέλες που με κοιτούν διαπεραστικά. Ποια είμαι. Ποια ειναι αυτή μαζί σου. Μια άγνωστη. Ποια είναι η άγνωστη με τον όμορφο.

Τον τοίχο κοιτούσα. Το κενό. Το λευκό χριστουγεννιάτικο δέντρο με το διπλό σετ φωτάκια που αναβοσβήνουν ασυγχρόνιστα.

Ήσουν κοντά. Καιρό τώρα.

Ήσουν και απόψε. Ο πιωμένος όμορφος. Και το κενό στο βλέμμα μου. Γυρνούσε το στομάχι μου. Ήθελα πριν έρθω να φύγω. Και όταν σε είδα εκεί, να κάθεσαι πλάτη, στα κάγκελα, στα κάγκελα ενός δημοτικού σχολείου που κάποτε έδινα Αγγλικά ή μπορεί και όχι... ευχήθηκα να μην είσαι εσύ. Και έκλεισα στα γρήγορα το τηλέφωνο. Και ήσουν εσύ. Και μου πρότεινες να πάμε στο λούνα παρκ. Ένας γλυκός άνθρωπος μπροστά στον πάγο. Εμένα. Έναν πάγο που έχτιζα τόσο καιρό για να με προφυλάξει. Απο τους ανθρώπους. Απο το συναίσθημα. Ένας πάγος με φόβους για νιφάδες. Μα αν το χίονι έχει νυφάδες ο πάγος έχει ενωμένους κρυστάλλινους φόβους;

Έχασα. Ένα ραντεβού με πολλές προοπτικές για χάρη τίνος; Των ψυχολογικών μου; Και ίσως φταίει ο Κλ. που γείωσε ό,τι έμεινε μισοζώντανο στην καρδιά μου. Μια ελπίδα. Που σκόνταψε. Και ο φόβος της έδωσε το χέρι του, για να σηκωθεί και πάλι. Και να χτίσει. Έναν πάγο. Έναν πάγο με φόβους για νιφάδες.

Δεν σε ξέρω. Αλλά σου μιλούσα. Αλλά σου μιλάω. Γιατι με έκανες να σταθώ απέναντι στον κρυστάλλινο μου πάγο του φόβου. Γιατι το τοίχος του πάγου το χτίζω όλο και πιο ψηλό μέρα με τη μέρα και η συνάντησή μας με βοήθησε να το δω. Και να γυρίσω σε μένα. Και να με ρωτήσω γιατί.

Σε παρακαλώ μη με πείς εγωίστρια.