Storm.. in the morning light...

Και να που πάλι ξενυχτάω και πάλι γράφω και με πιάνει το ξημέρωμα. Εργασία στην Κοινωνική και σκορπιες σκέψεις στο ενδιάμεσο. Και είπα να το παίξω και λίγο ψυχολόγος και βρήκα τα πέντε στάδια του πένθους. Και συνειδητοποίησα πως πενθώ. Μόνο που δεν πέθανες. Πενθώ έναν ζωντανό. Σίγουρα έχω περάσει το στάδιο της άρνησης. Το δεύτερο στάδιο, που για μένα μάλλον ήταν η κατάθλιψη σιγά σιγά μου περνάει. Και ξαναεπιστρέφει. Και ξαναφεύγει. Για πολύ καιρό. Ο θυμός, ποτέ δεν ήρθε. Και ποτέ δε θα έρθει. Και κάθε φορά που πάει να ξεστρατήσει, τον βάζει η κατάθλιψη στη θέση του. Για την διαπραγμάτευση και την αποδοχή νομίζω πως δεν είμαι σε θέση να μιλήσω. Και νομίζω πως θα αργήσω να τις γνωρίσω.

Και ναι, όσο επιστημονικά ή όχι είναι τα παραπάνω στάδια, εγώ θα τα πιστέψω. Ξέρω πως θα σου θύμιζαν έρευνα του cosmopolitan που με ρωτούσες αν διαβάζω και εγω σαν τα υπόλοιπα φυσιολογικά κοριτσάκια.
Αν τυχαίνει και υπάρχει το λίνκ του μπλογκ μου στο ιστορικό σου και κατα τύχη μετά απο πολύ καιρό μπείς και διαβάσεις ό,τι γράφω.. μήν μου ξανακάνεις λάικ σε κανένα απο τα κομμάτια που ανεβάζω επτά η ώρα το πρωί ακόμα και αν είναι radiohead και το ακούγαμε τα βράδια πριν κοιμηθούμε. Τώρα όσον αφορά την άθλια συμπεριφορά σου των τελευταίων ημερών, μάθε πως έχω βαρεθεί και σένα και την ξινίλα στα μούτρα σου, και τη διάλεκτο της παρέας σου, ακόμα και τους αιωρούμενους αριθμούς. 74 και κλείσαμε. Πάει και αυτό. Πάνε και οι μπύρες στο χέρι και η γη που πατησα γερά πάνω της και μου μουρμούρησα παμε μια νύχτα του Ιουνίου.

Θυμάμαι. Και δε γουστάρω και μάθε πως αισθάνομαι. Και εγώ θα βγω η κερδισμένη γιατι έζησα. Δεν παρατηρούσα όπως εσύ. Το ένιωθα στο πετσί μου. Έκλαιγα. Και σπίτι μου και σπίτι σου και στην παραλία και στο εκκλησάκι και στο δρόμο. Και δε μετανιώνω. Και στο πάρτυ μου και πάλι σήμερα. Και θα συνεχίσω να κλαίω.

Απο συγκίνηση ρε πούστη μου που είμαι ακόμα άνθρωπος και συγκινούμαι όταν ακούω εκείνο το γαμημένο το roads.