Όμως δεν είναι...

Η ζωή παίζει άσχημα παιχνίδια όπως μου είπε και η Χ. χτες. Προφανώς.

Κάτι με κρατάει. Ίσως είναι η νεράιδα μου  όπως μου έλεγες. Ίσως ακόμα με προστατεύει, τις νύχτες τώρα που εσύ δεν είσαι πια εδώ. Ίσως απλά έβαλα μυαλό. 

Εγώ είμαι 'εγώ' ανεξάρτητα απο σένα και τον κάθε "εσένα". Με αγαπώ και προσπαθώ κάθε μέρα να μου το λέω. Έχω εμένα, έχω ανθρώπους γύρω μου να με γεμίζουν και να με αγαπούν. Θα μπορούσες να ήσουν και συ εδώ. Αλλά κάτι δεν έκανα καλά. Κάτι δεν κάναμε καλά. Και πάλι κάνω λάθος που ρίχνω το βάρος σε μένα. Γιατί λάθος εγώ και όχι εσύ;

Θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Όμως δεν είναι. Θα μπορούσαμε να ξαναείμαστε μαζί. Όμως δεν είμαστε. Και το φοβάμαι. Και δε θέλω να ονειρεύομαι ούτε να σκέφτομαι θετικά πως θα σε ξαναέχω ούτε τολμώ να σε πάρω τηλέφωνο. Γιατί πρέπει εμένα να αγαπήσω. Εμένα να προσέξω. Και ναι, η μουσική  με έχει κλείσει στον εαυτό μου. Ίσως είχε δίκιο ο Κλ εκείνη τη νύχτα. Έχω κλειστεί. Και βγαίνω και ακούω τραγούδια για αγάπη. Και λένε μέσα "σαγαπώ" και τότε πονάει η καρδιά μου.
Γιατί;

Μα και αλλού φοβόμουν και το νίκησα και τα κατάφερα και τώρα δεν είμαι μόνη. Κάποτε θα τα καταφέρω και με σας. Κάποτε. Χωρίς φόβο, χωρίς τετραγωνισμένα φύλλα. 

Θέλω να φροντίσω τον εαυτό μου. Θέλω να με βάλω μία νύχτα για ύπνο στην κούνια και να με νανουρίσω. Θέλω να με πάρω μια γλυκιά αγκαλιά και να μου δώσω ενα φιλί στο μέτωπο. Θέλω να δώσω στον εαυτό μου όλη αυτή την αγάπη και την φροντίδα που σου έδωσα απλόχερα και εσύ την πέταξες. Θέλω επιτέλους να αγαπήσω τον εαυτό μου όσο κανέναν άλλον πάνω στη γη. Σήμερα έπαψα να ζητώ την αγάπη των άλλων.
Απο σήμερα ζητώ τη δική μου αγάπη...