Τον κόσμο αυτό...

Το δωμάτιό μου. Οι τοίχοι. Οι αφίσες μου.

Μια πόλη. Κοντά. Η μουσική. Η μουσική μου. 

Ένα λεωφορείο, μια διαδρομή και μετά τι; Και γιατι; Για μένα; Όπως τα μίζερα καλοκαιρινά απογεύματα με τις σκουριασμένες αλυσίδες; Εγώ σε μένα; Και γιατι; Ή μήπως εσυ;

Ο κόσμος πολύς όπως πάντα, η ατμόσφαιρα αποπνικτική, τα πρόσωπα γνώριμα. Όλοι ίδιοι. Ντυμένοι στα μαύρα. Ίδια λόγια, για χρόνια ίδια λόγια. Τα λόγια που με μεγάλωσαν. Εμένα και εσάς. Όλους εσάς που γυρνώντας το κεφάλι σας βλέπω να σιγοτραγουδάτε τις ίδιες ρίμες. Τις ρίμες που με νανούριζαν, που με έκαναν να ονειρευτώ. Να περιμένω. Να φωνάξω.

Εσείς είστε εδώ και εγώ είμαι εδώ επίσης. Nα σας αγκαλιάσω στο σκιάχτρο. Να με αγκαλιάσετε στο σκιάχτρο. Να αγκαλιαστούμε.
Νιώθω. Εσύ;

Φοβάμαι. Εσύ;

Σε θυμάμαι. Εσύ;

Επιτηδευμένα ψηλά τα χέρα για να φανεί ένας ήλιος ε;

Ξεχνάς.Τις ρίμες όμως όχι. Πίνεις, ξεχνάς και πάλι απ τη  αρχή. 

Και γω είμαι εκεί και σε κοιτάω απο μακριά. Δεν σε ξέρω.... Κινούμαστε το ίδιο. Μιλάμε το ίδιο. 

Τραγουδάμε, φωνάζουμε, γελάμε..... Μαζί εγώ εσύ και όλοι.

Μα φοβάμαι γιατι σε φοβάμαι. Και εμένα πρώτα. Και δε μπορώ και πάω στην άλλη άκρη να μη σε βλέπω και να κοιτάω στη σκηνή και να τραγουδάω και να το ζω απ εξω με ασφάλεια και φοβάμαι και πάλι τους ξέρω σας ξέρω και θέλω να φύγω και απο δώ.

Με φόβισες.

Με φόβισες και συ και οι άλλοι και κλείστηκα και φοβάμαι να σας αγγίξω. Φοβάμαι να σε αγγίξω και να σε αφήσω να με αγγίξεις. Φοβάμαι.

Ο κόσμος δικός μου ήταν και ήμουν καλά εκεί. Τώρα; Εσυ γιατί μπήκες εκεί; Και τώρα δεν είναι δικός μου και με έστειλες στην άλλη άκρη να μη σε βλέπω και να κοιτάω στη σκηνή και να τραγουδάω και να το ζω απ' έξω με ασφάλεια. Αλλά και πάλι φοβάμαι.

Εμένα.

Γιατι τον κόσμο αυτό.. 

δε θέλω να με αφήσω να τον καταστρέψω....