Πάλι...

"Εγλώβισα ολες μου τις προσδοκίες σε ένα παγωμένο χαμόγελο. Τρομακτικό παγωμένο χαμόγελο. Ηταν δικό μου. Ένιωθα την έκσταση που τόσα χρόνια ονειρευόμουν."

Και ήταν πάλι εδώ. 
Ήταν πάλι δίπλα μου.
Τρόμαξα πάλι και πάγωσε η καρδιά μου.  
Παλιές μυρωδιές φέρνουν παλιές θύμισες. 
Πληγές.
Που όσος χρόνος και αν περάσει μένουν εκέι. Ίδιες με εκείνη την ημέρα. ΄Ιδια μάτια. Εκείνα. Πάλι απέναντί μου. Πάλι τόσο κοντά μου. Πάλι άρρωστα. Πάλι ψυχεδελικά. 
Πάλι άρρωστο παγωμένο χαμόγελο.
"Η αρρώστια με το παγωμένο βλέμμα ξημερώματα έξω απο το αστυνομικό τμήμα."


Η αρρώστια πάλι απέναντί μου. 

Και......                                      ΚΕΝΟ


Απλό κενό. Απερίγραπτο. Όπως εκείνο το βράδυ σε εκείνο το παρτέρι.
Πάλι δεν υπήρχε λόγος να αντιδράσω. Η αρρώστια ακούει μόνο τον εαυτό της. 
Πάλι εγω και συ. 
Εγω εσύ και το παρελθόν. Εγώ εσυ και το τίποτα.
Εγώ, εσύ και το χτύπημα μιας καρδιάς. 
Της δικής μου.                                     
                                     Εσένα σου τελείωσε. 
Κάποιος, κάποτε, μαμά, δε θυμάμαι ποιος, μου είπε να σου πω πως έχω αμυγδαλωτά μάτια....
Κρίμα, αλλά εγώ το ξέχασα...
Η αρρώστια έχει πάντα δίκιο. Η αρρώστια με τα παγωμένα μάτια και το τρομακτικό ψυχεδελικό χαμόγελο. 
                 Στιγμές είναι η ζωή.     Σκόρπιες.       Ενωμένες.
Μακάρι να μπορούσες να γυρίσεις. Όχι σε μένα.
Στη ζωή. 
Που η μάνα σου κάποτε σου χάρισε και συ την πέταξες.


Εγώ τώρα είμαι καλά.