Αμφιταλάντευση...

 Και όλα ξεκίνησαν απο μια πλάκα; Απο μια τολμηρή κίνηση εγώ και η Χ. ένα Σάββατο βράδυ όταν μόλις είχα αποφασίσει να πατήσω γερά στη γή και να μου μουρμουρίσω "Πάμε...". Μιλώντας στα φαντάσματα. Αναζητώντας σκοτεινά πρόσωπα. Δειλά βλέμματα που κάθονται μόνα με μια μπύρα στο χέρι. Και κοιτούν. Και αν τύχει χαμογελούν αμήχανα. Και αμέσως φεύγουν πριν προλάβεις να τους πάρεις κουβέντα. Και συ αναρωτιέσαι γιατί. Και η γή που αποφάσισες απόψε να πατήσεις σου φαίνεται μετέωρη.

Και οι άνθρωποι γύρω σου χορεύουν. Άλλοι χτυπιούνται, άλλοι κινούνται ήπια και άλλοι απλά κοιτούν. Εσύ. Πάλι με τα ίδια μάτια. Φοβισμένα είναι; Κοιτάς. Δεν ξέρω αν μετανιώνω. Δεν ξέρω αν με νοιάζει πια το βλέμμα απορίας και το ειρωνικό χαμόγελο σου μόλις με αντίκρισες τις προάλλες εκεί. Περίεργο.

Έκανα τις επιλογές μου. Ίσως σωστές. Ίσως λάθος. Ήσουν πάλι πολύ κοντά. Και δε με ένοιαζε. Μακριά θα είσαι πάντα. Εγώ τι κάνω; Ψάχνω να με βρώ. Στα δρομάκια, στις πλατείες, στα παρκάκια. Ψαχνω να με βρώ. Ανάμεσα σε βρωμοχίπιδες στα σοκάκια και σε πλούσια παιδάκια που μόλις την είδαν κουλτούρα. Εγώ που είμαι; Εγώ τι κάνω; 

Αμφιταλάντευση.

Πάντα αμφιταλαντευόμουν. Δυο ζωές. Δυο αντικρουόμενοι κόσμοι. Μια επιλογή. Και στη μέση εγώ. Είναι αστείο. Χτες με έπιασε σπαστικό γέλιο και ήθενα να ουρλιάξω. Πως δεν είναι δυνατόν. Εγώ εκεί. Εγώ μέσα σε ένα τέτοιο παιχνίδι; Ήταν όντως σχέδιο; Δικό μου; Υπήρξε όντως η επιλογή; Ή ήταν αυταπάτη; Η ζωή είναι δικιά μου. Η ζωούλα μου που πρέπει να την προσέχω. Να μην αφήσω κανέναν να την πατήσει με μανία.
Η ζωούλα μου που η μαμά μου τόσο πολύ αγαπά. Η μαμά μου....
Ακόμα προσπαθώ να με κάνω να με αγαπήσω. 

Πρέπει να με αγαπήσω.