Να προσέξω τον εαυτό μου. Να προσέξω εμένα. Εμένα πάνω απο όλα μου λέει η Χ. Εγώ όμως δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου. Και πως μπορούμε να ξέρουμε τα όριά μας χωρίς να τα ψαξουμε πρακτικά; Μα αν αυτό είναι που θα μας καταστρέψει; Αν ψάχνοντας τα όριά μας, τα ξεπεράσουμε και μας καταστρέψουμε; Τόσο απλό.
Μήπως αν αρχίσω διάβασμα να νιώσω καλύτερα; Μήπως αν αρχίσω να κάνω περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου να είναι καλύτερα; Μήπως τότε νιώθω πως δε με παραμελώ;ΦΟΒΑΜΑΙ
Πάλι. Και το κακό είναι πως είμαι μόνη. Στο σπίτι μόνη. Χωρίς μια οικογένεια που γυρνώντας σπίτι θα έβλεπες στα μάτια της την αγάπη που αναζητάς παντού. Ψάχνω ανθρώπους. Και ταυτόχρονα τους φοβάμαι. Και τραβιέμαι. Κάνω ένα βήμα μπρός, μετανίωνω, γυρνάω και μετά πάλι απ την αρχή. Πάλι ξαναπροσπαθώ. Δεν ξέρω που βαδίζω. Καμία αμφιταλάντευση τώρα. Τώρα σκέτο χάος. Θα φύγει. Θα φύγει το χάος. Το θέμα είναι τι θα αφήσει πίσω του. Ελπίζω όχι κενό.
Και το κενό καλύπτεται; Ή διαγράφεται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου