Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Έρχονται και φεύγουν

 Ύπνος. Κοιμήθηκα για να μην σκέφτομαι. Για να μην περιμένω. Κοιμήθηκα και έβλεπα στο όνειρό μου λιμάνια και μισοφαγωμένες σοκολάτες... Και μόλις ξύπνησα είδα λίγο φως να μπαίνει απο το παντζούρι. Ξημέρωσε σκέφτηκα. Αλλα δεν ήταν μια νέα μέρα. Ήταν η ίδια. Δεν είχα καταφέρει να αφήσω πίσω μου αυτή τη μέρα. Με βαραίνει. Με φοβίζει πάλι. Με αδρανοποιεί. Δεν έχω καταφέρει να αφήσω τίποτα πίσω μου.
  Μα έτσι είναι και πρέπει να το πάρεις χαμπάρι κάποτε. Δρόμος είναι η ζωή. Έρχονται. Φεύγουν. Είναι εκεί δίπλα σου και ξαφνικά εξαφανίζονται. Και αναρωτιέσαι γιατί. Πέφτεις χαμηλά. Αγγίζεις το χώμα. Μέχρι που καταλαβαίνεις πως δεν πάει πιο κάτω. Παλεύεις να σηκωθείς. Μα δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Να σηκωθείς. Μόνη. Πατώντας γερά στα πόδια σου.  Να σηκωθείς και να δείς το φως του ήλιου. Ενός ήλιου που χάζευα να δύει σε μια παραλία. Και συ ήσουν εκεί. Αμήχανος. 
 Πολλές φορές θέλω να ουρλιάξω. Τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά. Να ουρλιάξω για όλα τα χαμένα βράδια μου. Ματώνοντας το λαιμό μου. Να ουρλιάξω.
 Θα γελάσω. Δυνατά. Σε λίγη ώρα θα συναντήσω την Δ. Θέλω να κάνουμε όνειρα. Για τις διακοπές μας. Για την επόμενη χρονιά που έρχεται γεμάτη εκπλήξεις. Έτσι είναι η ζωή. Έρχονται και φεύγουν. Πρέπει να το δεχτώ. Πρέπει να χαμογελάω απο δω και πέρα μόλις μου περνάει απο το μυαλό.
Έρχονται και φεύγουν.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου