Πάλι εδώ. Να κοιτάω τους τοίχους. Ψάχνωντας νόημα. Νόημα για αυτή τη γαμημένη τη ζωή. Ποιό νόημα; Μια σταθερότητα, ένα όνειρο και μια ελπίδα..; Για το αύριο; Εκείνο το αύριο που ονειρευόμασταν μαζί; Μέχρι το αύριο... Μαζί.. Σπουδαία λέξη το μαζί.
Ξυπνάω με ένα σφύξιμο στο στομάχι. Γιατι η πάλη για το σήμερα και το αύριο και το μεθαύριο είναι δύσκολη. Η πάλη για να αποδείξεις τι στον εαυτό σου; Απο πότε μπήκα σε αυτό το τριπάκι; Απο εκείνη την ημέρα που πάτησα γερά στη γή και μου μουρμούρησα "Πάμε..."; Ή μήπως απο τότε που ένα ξημέρωμα αποφάσισα να κάνω μόνη μου ωτοστόπ με προορισμό μια έρημη παραλία; Ίσως όντως το συναισθηματικό μου κενό να είναι μεγάλο. Ίσως να μην καλύπτεται με κανένα τρόπο. Ίσως να μη φταίς και σύ.
Και ας τραγουδούσα όσο πιο δυνατά μπορούσα, κι ας φώναζα κι ας ούρλιαζα κι ας ζητούσα όλες τις στιγμές που χάρισα στο λόου μπαπ μου πίσω. Πάθος και θυμός. Όχι για μένα. Για την κοινωνία μου. Αδύναμη είμαι και γώ. Και λίγο κακιά. Ναι, θα είχες δίκιο ακόμα κι αν με έλεγες πολύ κακιά. Μα αναγκάστηκα να γίνω έτσι. Αναγκάστηκα. Να καλύψω κάπως τα κενά μου. Να βρω μπαλώματα. Και φαίνεται στα αλήθεια πως ψάχνω για μπαλώματα. Να ντύσουν την ασχήμια μου. Και το παγωμένο μου χαμόγελο. Το χαμόγελο της αποτυχημένης.
Ο χοντρός πάντα θα τραγουδάει. Ο κόσμος πάντα θα τον ακούει. Οι οπαδοί του πάντα θα χαράζουν ανεξίτηλα σημάδια στο κορμί τους που θα φαίνονται διακριτικά-επίτηδες μόλις σηκώσουν το χέρι για να χειροκροτήσουν μετά απο κάθε τραγούδι. Άφησα πολλές στιγμές μου εκεί. Πολλά χαμόγελα και πολλά όνειρα. Πολλά όνειρα σκότωσα κάτω απ' τη σκηνή.
Και ας προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου πως δεν κρέμομαι απο σένα. Πως η ζωή μου κυλάει και μακριά απο σένα. Και κυλάει όμορφα. Με τη μουσική μου. Τη μουσική που κορόιδευες. Τις ακροαριστερές μου απόψεις. Τις απόψεις που ποτέ δεν μπήκες στον κόπο να ακούσεις. Τον αγώνα κατά των ναρκωτικών. Έναν αγώνα που πάντα θεωρούσες ανούσιο. Ίσως δικαιολογημένα το νιώθω. Ίσως δικαιολογημένα θέλω με το που φτάσω στην Κρήτη, να πάρω ένα καράβι, να γυρίσω Αθήνα και να ψάξω για τα δήθεν αδέρφια μου. Που θα με αγκαλιάσουν και θα περπατήσουμε μαζί. Νιώθω πάλι πολύ μόνη. Και σπασμένη. Τώρα πια νιώθω πως σέρνομαι όχι μόνο απο μία αλυσίδα αλλά απο τρείς. Τρείς σκουριασμένες αλυσίδες. Και εγω να πλασάρω σε όλους, μα και στον εαυτο μου, τι; Μια δύναμη. Είμαι δυνατή.
Κι άμα περπατάω σήμερα, κι άμα περπατάω λίγο τρεκλίζοντας, είναι επειδή με σέρνουν τρείς σκουριασμένες αλυσίδες...Και ας τραγουδούσα όσο πιο δυνατά μπορούσα, κι ας φώναζα κι ας ούρλιαζα κι ας ζητούσα όλες τις στιγμές που χάρισα στο λόου μπαπ μου πίσω. Πάθος και θυμός. Όχι για μένα. Για την κοινωνία μου. Αδύναμη είμαι και γώ. Και λίγο κακιά. Ναι, θα είχες δίκιο ακόμα κι αν με έλεγες πολύ κακιά. Μα αναγκάστηκα να γίνω έτσι. Αναγκάστηκα. Να καλύψω κάπως τα κενά μου. Να βρω μπαλώματα. Και φαίνεται στα αλήθεια πως ψάχνω για μπαλώματα. Να ντύσουν την ασχήμια μου. Και το παγωμένο μου χαμόγελο. Το χαμόγελο της αποτυχημένης.
Ο χοντρός πάντα θα τραγουδάει. Ο κόσμος πάντα θα τον ακούει. Οι οπαδοί του πάντα θα χαράζουν ανεξίτηλα σημάδια στο κορμί τους που θα φαίνονται διακριτικά-επίτηδες μόλις σηκώσουν το χέρι για να χειροκροτήσουν μετά απο κάθε τραγούδι. Άφησα πολλές στιγμές μου εκεί. Πολλά χαμόγελα και πολλά όνειρα. Πολλά όνειρα σκότωσα κάτω απ' τη σκηνή.
Και ας προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου πως δεν κρέμομαι απο σένα. Πως η ζωή μου κυλάει και μακριά απο σένα. Και κυλάει όμορφα. Με τη μουσική μου. Τη μουσική που κορόιδευες. Τις ακροαριστερές μου απόψεις. Τις απόψεις που ποτέ δεν μπήκες στον κόπο να ακούσεις. Τον αγώνα κατά των ναρκωτικών. Έναν αγώνα που πάντα θεωρούσες ανούσιο. Ίσως δικαιολογημένα το νιώθω. Ίσως δικαιολογημένα θέλω με το που φτάσω στην Κρήτη, να πάρω ένα καράβι, να γυρίσω Αθήνα και να ψάξω για τα δήθεν αδέρφια μου. Που θα με αγκαλιάσουν και θα περπατήσουμε μαζί. Νιώθω πάλι πολύ μόνη. Και σπασμένη. Τώρα πια νιώθω πως σέρνομαι όχι μόνο απο μία αλυσίδα αλλά απο τρείς. Τρείς σκουριασμένες αλυσίδες. Και εγω να πλασάρω σε όλους, μα και στον εαυτο μου, τι; Μια δύναμη. Είμαι δυνατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου