Μέχρι το αύριο...

  Ακόμα είσαι στη ζωή μου. Είσαι εδώ. Στο μυαλό μου. Η σκέψη μου σε σένα και στις στιγμές που περάσαμε. Ακόμα και αν με μάλωνες να μην το αποκαλώ στιγμές όλο αυτό. Ακόμα και αν με μάλωνες με εκείνο το γλυκό σου ύφος και εγώ φοβόμουν για λίγο. Στιγμές εγώ θα το λέω. Στιγμές και τότε που με μάλωσες πολύ επειδή άφησα το ποτήρι με το νερό δίπλα στο pc σου και κατα λάθος το έριξες. Ήταν η πρώτη φορά που με μάλωσες τόσο. Αφού ξέρεις πως δεν το ήθελα. Και κρυβόμουν σαν παιδάκι που έκανε ζημιά για να μη σε βλέπω να με μαλώνεις. Και μετά το ήξερες πως ήθελα μια μεγάλη αγκαλιά για να ηρεμήσω.
  Μου λέιπεις.

Έρχεσαι στα όνειρά μου τα βράδια όμως. Και εκεί προσπαθώ να σε αγγίξω. Να κάνω τα πάντα για να σε κρατήσω. Αλλά και πάλι. Και απο κεί φεύγεις. Ακόμα και απο τα όνειρά μου φεύγεις.
  Θέλω να αγγίξω το πρόσωπό σου για λίγο. Να σε παρατηρώ όταν κοιμάσαι. Και να σου χαϊδεύω τα μαλλιά. Και εσύ να μισοξυπνάς. Και ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο σου να λές χαζομάρες. Και γω να γελάω. Και συ μετά να ξυπνάς και να μου εξηγείς πως πάλι δεν ξερεις τι λές μέσα στον ύπνο σου. Και  γω τότε να σε αγκαλιάζω γλυκά. Και να σε σκεπάζω για να μην κρυώσεις. Και συ πάλι να μου γκρινιάζεις πως θα πεθάνεις απο τη ζέστη.

  Και τότε τα μάτια σου να κλείνουν πάλι. Και τότε το πρόσωπό μου να σκοτεινιάζει. Ευτυχώς που κοιμόσουν αγάπη μου και δεν έβλεπες το πρόσωπό μου να σκοτεινιάζει. Φοβόμουν. Το τέλος. Στο είχα πει πολλές φορές. Το τώρα φοβόμουν. Το τώρα που είμαι μακριά σου και δεν σε έχω εδώ δίπλα μου όταν κοιμάμαι. Ακόμα και τώρα ξυπνάω τα βράδια και σε ψάχνω δίπλα μου. Ψάχνω μισοκοιμησμένη τα χέρια σου και είμαι έτοιμη να σου πω "αγκαλιά". Αλλα δεν είσαι εδώ. Και δεν ξέρω αν ποτέ θα ξαναξυπνήσεις δίπλα μου. Και αν ξυπνήσεις δεν ξέρω αν θα είμαι δυνατή εκείνο το βράδυ να κοιμηθώ. Νομίζω πως θα σε αφήσω απλά να κοιμάσαι δίπλα μου. Και εγώ θα σε παρατηρώ.  

  Όπως και τότε στην Πρέβελη. Η πρώτη φορά που κοιμήθηκες δίπλα μου. Και γω σε παρατηρούσα. Και σου έδιωχνα τις μύγες. Και έπαιζα με τα μαλλιά σου. Και παρόλα αυτά δεν ξυπνούσες. Και κάθε φορά που γάβγιζε ο Σίμπα κρυβόμουν πίσω απο το σεντόνι για να μην καταλάβεις ότι είμαι ξύπνια.
  Αυτές οι στιγμές τριγυρίζουν συνεχώς στο μυαλό μου. Αυτές οι στιγμές μου λείπουν. Οι απλές στιγμές που ήσουν μαζί μου. 

Που ζούσαμε με πάθος το τώρα και σχεδιάζαμε το άυριο. 

Μέχρι το αύριο....