Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Ο περαστικός

  Δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά απόψε. Έβλεπα συνεχώς εφιάλτες. Και ξύπνησα εξίσου άσχημα. Φυσικά και θέλω να σε δώ. Φυσικά και μου λείπεις. Αλλα όχι έτσι. Όχι στο χάος της Αθήνας κοιτώντας συνεχώς το ρολόι. Γιατί εκεί και σύ και γώ θα πρέπει να γυρίσουμε κάποια στιγμή σπίτι. Και δε θα μας χωρίζει απόσταση τριών χιλιομέτρων. Με τρελαίνει η σκέψη πως απο δω και πέρα θα σε βλέπω για λίγες ώρες. Δεν ξέρω αν μπορώ να τo ζήσω έτσι.
 Νιώθω ένα τρομερό βάρος στο στήθος. Χτες μιλούσα στην Κ. για σένα και προσπαθούσα να το δω αλλιώς. Να το συνειδητοποιήσω πως ήσουν περαστικός. Δεν ξέρω αν σου αξίζει η αξία που σου έχω δώσει. Μάλλον δεν σου αξίζει. Και στο είχα πεί.

Γιατί ξέρεις πως εσύ το χάλασες.
Εσύ το χάλασες εκείνο το βράδυ στο πάρτυ της κατάληψης. Παρόλο που αποφάσισα να το συνεχίσω, ήξερα πως δεν το αξίζεις. Ό,τι είπαμε εκείνο το βράδυ με έχει σημαδέψει πολύ. Μα ακόμα πιο πολύ το σημάδι στο λαιμό σου.
Δεν μπορώ να το ξεχάσω. 
Ούτε το πώς με έκανες να νιώσω. Πως χάνω τη γη κάτω απ τα πόδια μου. Στο ίδιο μέρος. Στο μέρος που πρίν λίγες μέρες είχα αποφασίσει να πατήσω γερά στην ίδια  γη και να μου μουρμουρίσω "Πάμε..." Ανέκφραστος είσαι. Κάπως σαν να το χω ξαναζήσει αυτό. Κάποια παρόμοια κατάσταση. Προφανώς και είμαι πιο δυνατή τώρα. Προφανώς και βλέπω τα πάντα πιο ρεαλιστικά. Αλλά κάτι με κρατάει κοντά σου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου