Και εσυ;

Θέλω να βάλω το πρόσωπό μου μέσα στο μαξιλάρι και να κλαίω. Να κλαίω μέχρι να κουραστώ τόσο πολύ. Και μετά να με πάρει ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω. Και αύριο να είναι μια νέα μέρα. Μια μέρα που ίσως ακούσω πάλι τη φωνή σου. Δω το όνομά σου στην οθόνη του κινητού μου και χαμογελάσω. Και τότε η καρδιά μου πάλι χτυπήσει γρήγορα. Και το στομάχι μου γεμίσει πεταλούδες. Όπως τότε. Τις πρώτες φορές που βρισκόμασταν. Την πρώτη φορά που ήρθα σπίτι σου. Ντύθηκα κοριτσάκι. Έβαλα και κραγιόν. Πήρα τον Σίμπα στην αγκαλιά μου και ξεκίνησα για το σπίτι σου. Και στο δρόμο του σιγομουρμούριζα "Πάμε στο Δημήτρη μας τώρα. Θα είσαι φρόνιμος ε; Στο Δημήτρη μας, ακους;" Περισσότερο το έλεγα για να το ακούσω εγώ. Ένιωθα τόσο υπέροχα εκέινη τη βραδιά. Χαμογελούσα σε όλο το δρόμο και ανυπομονούσα να δώ το πρόσωπό σου. Κανένας ενδοιασμός και καμία αμφιταλάντευση. 

Και τα είχες ετοιμάσει όλα τέλεια. Και είδαμε ταινία. Και δεν πρόσεχα καθόλου την υπόθεση. Ακόμα και αν δεν είχε υπότιτλους, όπως σου είχα πει. Ήσουν δίπλα μου και δεν μπορούσα να δώσω ούτε λίγη σημασία στην ταινία. Απλά χανόμουν στην αγκαλία σου. Και μετά στη μουσική. Ακόμα θυμάμαι που σε ρωτούσα κάθε πέντε λεπτά τι σκέφτεσαι. Και η απάντησή σου ήταν τις περισσότερες φορές "Μουσικούλα" ή "Κομμάτι". Και στράβωνα τα μούτρα. Αλλά το καταλαβαίνω πως συνεχώς στο μυαλό σου έπαιζει μουσική. Και μένα για αρκετές μέρες αφότου έφυγα έπαιζε το roads. Απο τότε που σε γνώρισα και μετά έχω κολλήσει με portishead. Kαι θυμάμαι τότε. Στο σπίτι σου. Εγω και σύ. Αγκαλιά. Και απο τα ηχεία σου να ακούγονται portishead. Πόσο πιο μαγικά.

 Και συνεχώς φοβάμαι πως είσαι με άλλη. Με κάποια όμορφη κοπέλα που γνώρισες σε κάποιο κλάμπ. Και πως σου αφήνει τεράστια σημάδια στο λαιμό. Σε σημαδεύει. Και πια δεν είσαι δικός μου. Είσαι μιας άλλης. Μα μου είχες πει πως κανείς δεν είναι κτήμα κανενός. Και τώρα θα είσαι μιας άλλης. Και θα μαγειρεύεις σε κάποια άλλη. Και κάποια άλλη θα σε φιλάει όταν ξυπνάς. Και κάποια άλλη θα ακούει nonstop τα καινούρια σου κομμάτια. Θα είσαι με κάποια άλλη και θα αναρωτιέσαι πλάι της "Που πάει ο καιρός που φεύγει και όταν φτάνει ξαναφεύγει." Ίσως όμως αυτή είναι πιο τυχερή. Ίσως ο καιρός μαζί της δε φύγει.

Ή ίσως εσύ δε φύγεις μαζί με τον καιρό.

Μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Το γέλιο σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, τα μαλλιά σου, οι δύο φυσικές τζιβούλες σου, τα χείλη σου...
 Αλλά μέρα με τη μέρα σε νιώθω όλο και πιο μακριά μου. Οι ώρες που περνούν μοιάζουν να μας χωρίζουν όλο και περισσότερο.

Απόψε νιώθω πολύ τρωτή. Όπως τη νύχτα του αποχαιρετισμού. Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν πολύ συχνά. Και συ δεν είσαι εδώ να μου πάρεις χαρτομάντηλα απο το περίπτερο δίπλα απο το σπίτι της Δ. Εσύ δεν είσαι εδώ να με αγκαλιάσεις. 

Εσύ δεν είσαι πια στη ζωή μου.