Αριθμοί, ρόλοι και κουκίδες

Τα πρώτα λεπτά της ολοκαίνουριας ζωής σου... Ξεκίνησαν. Γνώριμη φωνή. Γνώριμες φάτσες. Απροσδόκητες συναντήσεις. Σε απροσδόκητα μέρη. Με κρεμασμένες κιθάρες στους τοίχους και μώβ ουρανούς με χρυσόσκονη για ντεκόρ. Και ο αριθμός εκεί. Να επιμένει. Πoτέ δεν συγκράτησα ποιος είναι ακριβώς. 72; 75; 76; 78; Και μετά όλα είναι στο χέρι μου. Και παλεύω κάπως να τα πλάσω. Με φόβο. Μήπως αποτύχω. Μήπως δεν προλάβω. Μήπως..... Και χορεύω.
  Η Χ. και η Π. με κοιτούν με νόημα όσο εσύ μου μιλάς. Δειλά. τι αστείο. Αμήχανα αστείο. Και γω άνετη και χαλαρή. Γιατι; Μήπως γιατι το σήμερα, εκείνο το σήμερα, το θεώρησα ως δείγμα σίγουρης επιτυχίας; Όλα είναι δρόμος. Οι μικρές κουκίδες στο χάρτη που κάπου κάποτε συναντιούνται. Και πάλι μετά. Και συζητάνε για το χθεσινοβραδινό ταξίδι. Για το πλοίο. Για τις ατελείωτες ώρες στο πλοίο. 

  - Ηράκλειο-Αθήνα με Μινωικές και δεν κοιμήθηκα καθόλου. Και ήρθα κατευθείαν και φεύγω το βράδυ.
 

   Η Χ. ήθελε να κάτσουμε κάπου. Ζήτησα αναπτήρα απο κάποιον δίπλα μου. Προσπαθούσα να μην αφήσω την σκέψη "Πόσες βρωμιές έχει κάνει αυτός στη ζωή του" να κατακλύσει το μυαλό μου. Σκόρπιες λέξεις άκουγα. Ήμουν κενή. Πολύ βουητό. Πεινούσα. Έφαγα δύο κρουασάν double. Και μετά πάλι πίσω. 72; 75; 76; 78; Πού; Εκτός λήψης..... Όβερ.................
  "Ένατο λοιπόν." είπα με απογοήτευση στην Χ. Και αμέσως άρχισε να κάνει πράξεις και να μετράει με τα δάχτυλα. Μέσα στο υποτυπώδες χάος. Και η κουκίδα 72 74 75 78. Αλλά τι μας νοιάζει. Εδώ χάσαμε την μεγάλη μας αγάπη. Το λόου μπαπ. Εδώ χάσαμε το λόου μπάπ.....
  Ίσως ζήτησα πάλι αναπτήρα απο τον ίδιο κύριο. Καθόμασταν στο πάτωμα και είχε πλάκα. Ένιωθα άβουλη. Όπου τύχαινε θα πήγαινα. Δε με ένοιαζε. Πάει η παλιά αξιοπρέπεια. Το παλιό πάθος. Τώρα όλα ισοπεδώθηκαν. Έγιναν ένα με τη γη που μετά απο λίγους μήνες αποφάσισα να πατήσω γερά και να μου μουρμουρίσω "Πάμε..." Και αντί να κοιτάξω προς το νότο κοίταξα προς το βορρά.

"Εσύ οδηγάς-εγώ ταξιδεύω
ξέρω τι κάνω-ποιόν κοροϊδεύω;"

Γέλαγα και εκεί. Προσπαθούσα όμως να μην το δείξω. Ο ρόλος μου ήταν άλλος. Και βρήκα και το μότο μου. 

Ρόλους βαράμε. 

Μια ζωή. Και όπως στην παράσταση αναζητάς μια γνώριμη φάτσα στο κοινό για να νίωσεις πιο άνετα, έτσι και γώ ήθελα την Χ. δίπλα μου να την σκουντήξω με νόημα εκείνη τη στιγμή. Και να με κοιτάξει με το ίδιο βλέμμα όπως τότε. Και με την αυστυρότητα βέβαια. Και γω να πιστέψω πιο πολύ στον ρόλο μου. Αλλά να χαμογελάσω κρυφά λίγο πονηρούτσικα. Και να της πω πως φέτος ήταν η χρονιά μας; Και το πιστεύω πως ήταν. Και πως τίποτα δεν αφήσαμε για τον Σεπτέμβρη. Εκτός απο λίγα μαθήματα βέβαια και ένα ταξίδι στη Γαύδο που αμφιβάλλω αν θα γίνει και τότε. Όλα τα άλλα τα αγγίξαμε. Άλλα πολύ, άλλα λίγο. Άλλα δεν καταφέραμε να τα κατακτήσουμε αλλα αρκεστήκαμε στο να τα δούμε απο πολύ κοντά. Όπως και τον Κρόνο. Τον Κρόνο με τον ρομαντικό του δακτύλιο.

Και να πούμε και γειά. Τι νόημα που έχει ένα γειά ε; Και να κλάψουμε σε μια παραλία που το πρωί ξεχειλίζει απο τουρίστες και το βράδυ περιμένει εμάς να γεμίσουμε τις λαχανί ξαπλώστρες της.

Κουκίδες είμαστε που τρέχουμε μέσα στο χάρτη. Και συναντάμε άλλες κουκίδες. Και φεύγουμε. Και ξαναγυρνάμε. Και ξαναφεύγουμε. Μα έτσι είναι και πρέπει να το χωνέψω. Έρχονται και φεύγουν...

Πού να πηγαίνουν;
όλοι το ίδιο.
Άλλοι πεθαίνουν.
άλλοι ζούνε και λίγο.

Όπου κι αν πηγαίνουν, είμαι σίγουρη πως το μόνο που ψάχνουν και το μόνο που έχουν να θυμούνται.. 
είναι η αγάπη...