Ανάμνηση...

 Και η λογική μου μου λέει να χαλαρώσω. Που είναι η ανέμελη Β. που ένα Σαββατο βράδυ περιτρυγυρισμένη απο γνωστές-άγνωστες φάτσες προσπαθούσε να αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη επιλογή; Και μετά το άφησε στην τύχη. Και έκανε αμπεμπαμπλόμ. Και γελούσε με τον εαυτό της μαζί με αυτούς που βρίσκονταν γύρω της. Και επινοούσαν νέες χορευτικές κινήσεις. Και όλοι της έλεγαν να τολμήσει.
  Αξίζει να τολμάμε. Αξίζει να ζούμε. Δε μετανιώνω. Δεν ξεχνάω.
 Εγώ είμαι αυτή που ρίσκαρα, εγώ είμαι αυτή που προσπάθησα για μας. Που συγχώρεσα. Ακόμα και το χειρότερο που θα μπορούσες να μου είχες κάνει την παρούσα στιγμή. Σου το συγχώρεσα. Σου τα συγχώρεσα όλα. Σε πίστεψα. Σου έδωσα χώρο μες στην καρδιά μου. Ακόμα και αν τώρα είσαι μακριά. Ακόμα και αν έχω μέρες να μάθω νέα σου. Ακόμα και αν δεν σε εμπιστεύομαι ούτε λίγο.
  Ξύπνησα άσχημα σήμερα. Είχα το κινητό δίπλα απο το μαξιλάρι όλο το βράδυ. Κανένα νέο σου. Κανένα σημείο ζωής. Το κινητό κλειστό. Μα εγώ γιατί να ανησυχώ έτσι; Ήταν απλά ένας υπέροχος μήνας. Μια εμπειρία που αν και απο την αρχή ήξερα την κατάληξή της, διάλεξα να τη ζήσω. Μα τι άσχημο να αποκαλώ όλο αυτό που έζησα και ένιωσα για σένα απλά "εμπειρία".
 Όσο ήμασταν μαζί το αποκαλούσα όνειρο. Ήταν μια ονειρεμένη καθημερινότητα. Τώρα είναι πολύ πιο απλό. Μια εμπειρία. Που ανήκει στο παρελθόν. Που οι δείκτες του ρολογιού την έχουν αφήσει πίσω.
Σε λιγότερο απο ένα μήνα θα είμαι πάλι εκεί. Στην πόλη που σε γνώρισα και πέρασα όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές μαζί σου. Μα πως; Θα ξαναπερπατήσω στα ίδια σοκάκια. Θα ξανασυναντήσω τα ίδια άτομα. Τους φίλους, τους γνωστούς σου. Και εσύ δεν θα είσαι εκεί.
  Θα κυνηγήσεις το ονειρό σου όμως. Θα παλέψεις. Και ξέρω πως σου δίνει ζωή αυτό. Να παλεύεις και να φτάνεις όλο και πιο κοντά στο όνειρο.
 Όσο για μένα, μετράω τις μέρες που μένουν μέχρι τις διακοπές. Με την Χ. και την Δ. για κάμπινγκ.
Σε λίγες μέρες θα αρχίσω να φτιάχνω λίστες με τα πράγματα που θα μας χρειαστούν. Αν και τα έχω κάπως οργανώσει στο μυαλό μου. Η ζωή μου κυλάει. Το βλέπεις. Και η δική μου ζωή κυλάει. Ακόμα και αν αρνούμαι να το παραδεχτώ.

   Όμως ακόμα και οι διακοπές που σχεδιάζω μου θυμίζουν εσένα. Οι βρωμερές κονσέρβες με σκουμπρί μεγάλο που κορόιδευες. Ο κρεμασμένος φακός στο δέντρο. Τα αστέρια που χαζεύαμε. Η άμμος που υπήρχε ακόμα και μέσα στα αυτιά μας. Ξέχασα να σου πώ πως ο υπνόσακός μου είχε ακόμα άμμο. Δεν τον είχαμε τινάξει καλά. Τον άνοιξα στο πλοίο καθώς επέστρεφα και βρήκα εκεί την άμμο μας. Χαμογέλασα τότε. Και μου έλεγες πως αυτό που ζούμε δε θα το ξαναζήσουμε. Το ξέρω. Για αυτό και γω το άρπαξα σφυχτά και το έβαλα στην καρδιά μου. Και υπάρχει ακόμα εκεί. Και κάθε φορά που κλείνω τα μάτια ξαναζώ τις στιγμές μας.

Ελπίζω να είσαι καλά....