21 Σεπτεμβρίου
Μάλλον δεν ελπίζω τίποτα. Δεν ελπίζω πάντως σίγουρα στον έρωτα. Το κουβέντιαζα και πριν λίγες μέρες με τον Χ. Το βράδυ μόλις γύρισε σπίτι από τη δουλειά. Είναι το τελευταίο πράγμα που πιστεύω πως μπορεί να έρθει τώρα στη ζωή μου. Και άρχισα να κλαίω ήσυχα. Και ο Χ. Το κατάλαβε και με άφησε μόνη με την πρόφαση πως πάει να κάνει μπάνιο. Και εγώ έκλαιγα ήσυχα καθώς σκεφτόμουν πως σε αυτό ακριβώς το μέρος, πριν λίγους μήνες έδειχνα ευτυχισμένη μαζί σου. Ήμουν;
Τις στιγμές μας…
Το περασμένο Σάββατο βγήκαμε για ρακόμελα. Μεγάλη παρέα. Και οι φίλοι σου στο ίδιο τραπέζι. Να μου μιλούν για σένα. Και εγώ απλά να χαμογελώ. Να μιλούν για σένα με νόημα, με πονηρά βλέμματα χωρίς να αναφέρουν το όνομά σου. Ευτυχώς που δεν ανέφεραν το όνομά σου.
Ο αριθμός όμως ήταν πάλι εκεί.
Ο αριθμός, αποστασιοποιημένος όπως πάντα, ήταν εκεί.
Να με κοιτάει που και που. Και να χαμογελάει γλυκά. Και να μου λέει το όνομά σου. Και να συνειδητοποιώ την κατάσταση. Και να ξεροκαταπίνω.
Και έστριψα ένα τσιγάρο απο τον καπνό του. Όπως τότε. Ένα μεσημέρι του Ιουνίου. Και μετά έχασα κάθε όρεξη. Κάθε ζωντάνια. Για μια απουσία που ήταν προβλέψιμη. Για μια επιλογή που εγώ έκανα μια νύχτα του Ιουνίου σε μια κατάληψη. Και ξέρω πως με κοιτούσες καθώς μιλούσα στον αριθμό. Και δεν θυμάμαι και εγώ τι ασυναρτησίες μπορεί να του έλεγα. Για το φώς και το ότι έχουμε διαλέξει να ζούμε με το φως του ήλιου. Αν έλεγε ναι ίσως ήταν αυτός στη θέση σου. Και το ξέρει. Και ίσως αυτό το φθινόπωρο δεν το περνούσα εδώ ολομόναχη.
Μα η επιλογή έγινε μια νύχτα του Ιουνίου σε μια κατάληψη. Και αυτό τώρα δεν αλλάζει. Και το μαγαζί κλείνει. Οι μουσικοί μαζεύουν τα όργανα και κάθονται στο διπλανό τραπέζι να πιούν κρασί με την παρέα τους. Τελείωσε το γλέντι. Και ο αριθμός να τρώει τυρόπιτα απέναντί μου. Και να κοιτά με εκείνα τα μικρά φλογερά μελί μάτια.
Ξεκίνησαν τα πρωτοβρόχια. Ίσως και εκεί που βρίσκεσαι εσύ, στη μακρινή Θεσσαλονίκη ήρθαν απόψε τα πρωτοβρόχια. Και σε βρήκαν με τους φίλους σου σε ένα βρωμερό υπόγειο γεμάτο καπνό. Όπως μου έλεγες. Ή σε ένα χιπστεράδικο καφέ. Ή σε κάποιο κλάμπ με μια όμορφη κοπέλα. Και πολλά σημάδια στο λαιμό.
Το Σάββατο έχει πάρτι η κατάληψη του ΤΕΙ. Κατάληψη του ΤΕΙ…
Ίσως είναι το πρώτο πάρτι που δεν θα σε βρω εκεί. Και εσύ κάνεις τη ζωή σου χιλιόμετρα μακριά απο εδώ. Και εγώ τρέχω να μαζέψω τα κομμάτια μου. Που πήρες μαζί σου. Τα μαθήματα που άφησα για να ξυπνάω πλάι σου το πρωί. Επιλογή μου ήταν κι αυτό. Το ξέρω…
Και έστριψα ένα τσιγάρο απο τον καπνό του. Όπως τότε. Ένα μεσημέρι του Ιουνίου. Και μετά έχασα κάθε όρεξη. Κάθε ζωντάνια. Για μια απουσία που ήταν προβλέψιμη. Για μια επιλογή που εγώ έκανα μια νύχτα του Ιουνίου σε μια κατάληψη. Και ξέρω πως με κοιτούσες καθώς μιλούσα στον αριθμό. Και δεν θυμάμαι και εγώ τι ασυναρτησίες μπορεί να του έλεγα. Για το φώς και το ότι έχουμε διαλέξει να ζούμε με το φως του ήλιου. Αν έλεγε ναι ίσως ήταν αυτός στη θέση σου. Και το ξέρει. Και ίσως αυτό το φθινόπωρο δεν το περνούσα εδώ ολομόναχη.
Μα η επιλογή έγινε μια νύχτα του Ιουνίου σε μια κατάληψη. Και αυτό τώρα δεν αλλάζει. Και το μαγαζί κλείνει. Οι μουσικοί μαζεύουν τα όργανα και κάθονται στο διπλανό τραπέζι να πιούν κρασί με την παρέα τους. Τελείωσε το γλέντι. Και ο αριθμός να τρώει τυρόπιτα απέναντί μου. Και να κοιτά με εκείνα τα μικρά φλογερά μελί μάτια.
Ξεκίνησαν τα πρωτοβρόχια. Ίσως και εκεί που βρίσκεσαι εσύ, στη μακρινή Θεσσαλονίκη ήρθαν απόψε τα πρωτοβρόχια. Και σε βρήκαν με τους φίλους σου σε ένα βρωμερό υπόγειο γεμάτο καπνό. Όπως μου έλεγες. Ή σε ένα χιπστεράδικο καφέ. Ή σε κάποιο κλάμπ με μια όμορφη κοπέλα. Και πολλά σημάδια στο λαιμό.
Το Σάββατο έχει πάρτι η κατάληψη του ΤΕΙ. Κατάληψη του ΤΕΙ…
Ίσως είναι το πρώτο πάρτι που δεν θα σε βρω εκεί. Και εσύ κάνεις τη ζωή σου χιλιόμετρα μακριά απο εδώ. Και εγώ τρέχω να μαζέψω τα κομμάτια μου. Που πήρες μαζί σου. Τα μαθήματα που άφησα για να ξυπνάω πλάι σου το πρωί. Επιλογή μου ήταν κι αυτό. Το ξέρω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου