Και ο αριθμός...

30 Σεπτεμβρίου

Σε λίγες μέρες. Ίσως χτες, σήμερα, αύριο, σε μια βδομάδα… Δε θέλω να το ζήσω. Δε θέλω να σε αντικρίσω. Ακόμα και αν αυτή τη στιγμή θα ήθελα να κοιμάμαι ήρεμη στην αγκαλιά σου. Και συ να λες ασυναρτησίες στον ύπνο σου. Πως κάποιος ξέχασε το κινητό του στο ΤΕΙ. Και πως σε δέκα χρόνια θα έχουμε γεράσει. Καλό μου δε θέλω να φοβάσαι πως σε δέκα χρόνια θα έχεις γεράσει. Θέλω να ζεις.

Συγγνώμη.

Ο αριθμός εκεί.

Ο αριθμός σε αγαπάει.

Ο αριθμός είναι μόνος.

Ο αριθμός σε σέβεται.

Και εμένα με σιχαίνεται προφανώς. Και έχει και δίκιο. Γιατί ήμουν απαράδεκτη και αδίστακτη. Και ξετσίπωτη ψυχολόγος. Και μάλλον έκανες λάθος εκείνο το βράδυ στην κατάληψη που μου είπες πως θα γίνω η καλύτερη ψυχολόγος. Δεν ξέρω καν αν θα καταφέρω να γίνω ψυχολόγος. Όλα τα όνειρά μου γκρεμίζονται. Σιγά σιγά. Και αύριο θα πάω στο πάρτυ του ΤΕΙ. Και δε θέλω να σε δω εκεί.

Τις προάλλες έψαχνα με την Χ. και την Α. τραπέζι σε μια καφετέρια. Και ήταν εκεί ένα σκυλί. Που με γνώρισε. Και μου γάβγισε. Και ένιωσα πως ήρθες πάλι εσύ τόσο κοντά μου να ακούσω τη φωνή σου, να με αγγίξεις. Σε θυμάμαι στο κεδρόδασος να της φωνάζεις «Χαζό σκυλί». Και ίσως όντως τα σκυλιά είχαν χάσει τα κλειδιά.

Ο αριθμός μου μίλησε άσχημα.

Ο αριθμός μου θύμισε πως στη ζωή έχουμε και ένα ήθος, μια αξιοπρέπεια που στο κάτω κάτω πρέπει να διαφυλάξουμε. Μου θύμισε πόσο λάθος έκανα. Και στεναχωρήθηκα πολύ εκείνο το βράδυ. Με γείωσε εντελώς.
Και είμαι στο καινούριο σπίτι που δεν έχεις δει. Στο καινούριο σπίτι που ο αριθμός δεν θα μπεί. Ο αριθμός….

Που πέρσι τέτοια εποχή ήταν ένας άγνωστος στους δρόμους της πόλης. Και έκανε βόλτες με έναν άγνωστο φίλο του. Ένας αριμός.

Κάθε βράδυ ακούω το γέλιο του Χουάν. Κάθε βράδυ κάνω όνειρα τα οποία έρχεται να γκρεμίσει η μέρα. Θέλω να τελειώσει η εξεταστική. Θέλω να τελειώσω με το σπίτι. Θέλω να μπώ πάλι στους ρυθμούς μου.