31 Αυγούστου
Πόρτες ανοίγουν και πόρτες κλείνουν. Ή μάλλον πόρτες κλείνουν. Και άγνωστο αν και πότε θα ανοίξουν οι καινούριες. Τα χέρια μου μυρίζουν τσιγαρίλα. Και το πλυντήριο τελείωσε. Γρήγορα. Άπλωσα τα ρούχα. Ο μετανάστης που μένει από κάτω και πάντα, τα βράδια, αφήνει ανοιχτή την πόρτα του σπιτιού του είχε βγει έξω να μιλήσει στο τηλέφωνο. Και με κοίταξε καθώς άπλωνα τα ρούχα και μίλαγα
στο τηλέφωνο με την Χ. για τα τελευταία κουτσομπολιά. Προσπαθώντας να αγνοήσω εσένα. Να ξεχάσω εσένα. Μα είναι στα αλήθεια αστείο. Τόσες μέρες σε είχα αφήσει πίσω και τώρα, τώρα που όλα τελείωσαν, μπήκες ξανά στη σκέψη μου για να με ταλαιπωρήσεις. Μα δε φταις εσύ. Εγώ φταίω. Εγώ είμαι η σκέψη μου.
Απόψε θα πάω στο πάρτυ. Ψάχνοντας τι; Μακάρι να πήγαινα στο πάρτυ χωρίς να έχω στο μυαλό μου πως ψάχνω κάτι. Μα έτσι συνήθισα ένα χρόνο τώρα να ψάχνω. Κομμάτια για να μου καλύψουν την ευτυχία. Να μου γεμίσουν τη ζωή.
Το απόγευμα σκαλίζοντας τα παλιά αρχεία του pc έπεσα πάνω σε κάποιες παλιές συνομιλίες. Μιλώντας για τα ψυχεδελικά μάτια. Τον περασμένο Νοέμβρη. Ενθουσιασμένη που μια Τετάρτη βράδυ πέρασα τυχαία από το Μουσείο. Απόψε θα είμαι πάλι στο μέρος που είπαμε αντίο. Στο μέρος που σε βρήκα με ένα μπουκάλι βενζίνη στο χέρι. Και σιχάθηκα. Εσένα. Μα πιο πολύ εμένα. Λυπήθηκα τα δάκρια μου που σπατάλησα για έναν άνθρωπο που η μεγαλύτερη αξία του είναι ένα μπουκάλι με βενζίνη και μια δήθεν μαστούρα. Αλλά και πάλι προσπάθησα να σε καταλάβω.
Δε φωνάζω πια, δεν κλαίω, δεν χτυπάει γρήγορα η καρδιά μου. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ελπίζω πως είναι κοντά μια αγάπη που θα με ανεβάσει στα σύννεφα. Δεν ξέρω καν αν μπορώ να ερωτευτώ στο κοντινό μέλλον. Αν μπορώ να εμπιστευτώ οποιονδήποτε. Ίσως απλά χρειάζομαι χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου