Ζητείται αγάπη

9 Οκτωβρίου

-Θύμισε μου να μην ξανακούσω Μεθυσμένα Ξωτικά. Θύμισέ μου να διαγράψω εντελώς τα σχολικά εκείνα χρόνια μου που ξερνώντας πάθος και θυμό τραγουδούσα με την Κ. στην παραλία τον «Δρόμο».

Γιατί χθες είδα ένα κακό όνειρο. Πως ήμουν στο σπίτι της Χ. με την Χ να μου κρατάει το χέρι αγωνιώντας για το αν η αδελφή της είναι καλά. Και να την ψάχνουμε και να μην την βρίσκουμε. Και να πεταγόμαστε από τον ύπνο μας κάθε φορά που ακούμε βήματα στο διάδρομο. Και η αδελφή της ξαφνικά να έρχεται. Με κάποια άγνωστη. Κάποια από την Ρόζα. Που έτρεχε μες στο σπίτι σαν τρελή. Και η ανακοίνωση έγινε. Πως ακολουθούσαν κι άλλοι. Ο Γιάννης. (έγινε και Γιάννης) Ο Γιάννης από τα Μεθυσμένα Ξωτικά.
Γαμώ την κοινωνία μου. Η κοινωνία που κάθε μέρα με απογοητεύει όλο και περισσότερο. Η κοινωνία που με κάνει να νιώθω καθημερινά περισσότερο μόνη και περισσότερο ονειροπόλα.

 Δεν είμαι εγώ η χίπισσα της υπόθεσης. 

Και ας φοράω πολύχρωμα ρούχα-αντίσκηνα(όπως κορόιδευες). 

Και δεν ήταν όνειρο. Δυστυχώς δεν ήταν όνειρο. Γαμιέται το σύμπαν ολόκληρο. Γαμιέται και η Ρόζα Νέρα. Αλλά θα μου πεις τι μου φταίει και αυτή; Ποιόν να κατηγορήσω; Την κοινωνία μου. Που μεγαλώνει έτσι τα παιδιά της.

 «Γκόμενες που αυθαίρετα αποφασίζετε πως απόψε είναι το δικό σας βράδυ.. Όχι, δεν είναι και ΠΟΤΕ δε θα είναι…»

Ίσως όμως να είμαι και εγώ η προβληματικιά. Η συντηρητική γκόμενα παρά τις τζίβες που κουβαλάει στο κεφάλι της. Ίσως είμαι εγώ η ψεύτικη. Που επειδή έχω τζίβες και δεν ανοίγω οπουδήποτε-αμέσως τα πόδια δεν τηρώ τα χίπικα στερεότυπα τους. Μέχρι και εκεί χωράνε τα στερεότυπα.

 Βρώμα.
Και εγώ να ψάχνω στο πλήθος για τις λιγοστές εναπομείνασες αξίες. 

Και ο αριθμός να είναι πάλι εκεί. 

Και πέσαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Και μόνο τότε μιλήσαμε. Και πάλι τα τυπικά. Και μου έκανε χαριτωμένα παραπονάκια πως σήμερα δεν του μιλούσα καθόλου. Και του ζήτησα συγγνώμη. 

Για σήμερα και γενικά. 

Και έκανε πως δεν καταλαβαίνει. Αλλά εγώ πιστεύω πως κατάλαβε πολύ καλά. Γιατί ξέρει όπως και εγώ. Και πάλι σήμερα το πρωί βρίσκομαι να βλαστημάω τη ζωή μου, την τύχη μου και τις λάθος επιλογές μου. Που ένας άνθρωπος δείχνει σωστός σε αυτή την γαμημένη πόλη. Και είναι ο άνθρωπος με το κρεμασμένο απαγορευτικό.
Και έχω και σένα να μου λες πως νιώθεις σαν να έβαλες χέρι στη μικρή σου αδερφή. Εσένα προσπαθώ απλά να σε ξεχάσω. Για όσο καιρό νομίζεις. Ακόμα και αν είναι δύσκολο.

Ζητείται αγάπη…