Με έδιωξαν...

18 Σεπτεμβρίου

Αργήσαμε. Κλείνει το μαγαζί. Αποφάσισε επιτέλους τι θα κάνεις. Θα μείνεις; Θα φύγεις;
Άργησες να αποφασίσεις. Και το μαγαζί έκλεισε. Τα όργανα τελείωσαν. Οι μουσικοί κάθισαν στο διπλανό τραπέζι και ήπιαν ένα κρασάκι με την παρέα τους, που είχε μείνει τελευταία στο μαγαζί. Και ο αριθμός εκεί. Απέναντί μου. Ο αριθμός να κοιτάει γλυκά και ντροπαλά. Και μόλις τα βλέμματα μας διασταυρώνονται να χαμογελά. Και τότε να χαμηλώνει το βλέμμα.

Και η επιλογή; Λάθος..

Και η επιλογή; Σωστή..
Και εσύ;

 Ήσουν.

....

 Πείναγα αλλά δεν την έφαγα την κρέπα. Και ας ήσουν απέναντι μου, κι ας πάλευα ένα χρόνο να σε γνωρίσω με κάποιο τρόπο. Και ας τα κατάφερα, έτσι όπως τα κατάφερα. Και ας αναρωτιόμουν στις πορείες ποιος ακριβώς είναι ο αριθμός. 

Ανέφερες κάτι για το σλίπιν-μπαγκ σου χτες πάνω στη συζήτηση. Συγγνώμη. Εγώ στη θέση σου θα με μισούσα. Θα με μισούσα εκείνο το βράδυ του Ιουνίου στην κατάληψη μόλις με αντίκριζα. Καθισμένη σε εκείνο το παρτέρι. Θα με σιχαινόμουν. Λάθος επιλογές. Επιπόλαιες κινήσεις μιας Πέμπτης βράδυ σε μια κατάληψη. Που με έφεραν κοντά σου και με έδιωξαν ταυτόχρονα.

Με έδιωξαν