Την αγάπη του...

2 Σεπτεμβρίου

H πόρτα έκλεισε και βρέθηκα να κρατάω στο ένα μου χέρι το κινητό και στο άλλο μια εικονίτσα του Αϊ-Γιώργη. Μου την έδωσε ο Χ. φεύγοντας. Για να παλεύω. Για να νικάω. Πάλευα ήδη. Με τον εαυτό μου. Με τη λογική. Με το συναίσθημα. Με το χαρτάκι που είναι κολλημένο στον πίνακα ανακοινώσεων του Χ. Να μην προδώσω τον εαυτό μου. Πάλευα για να καταπιώ τον κάθε λυγμό που ανέβαινε στον λαιμό μου. Αθόρυβα. Πάλευα για να ξανακερδίσω μια αυτοεκτίμηση που άφησα να χαθεί άδικα.
Έκλαψα πολύ και μου έφυγε το βάρος. Και τώρα νιώθω αρκετά ανάλαφρη ώστε να κοιμηθώ και να αφήσω τη γλυκιά μου νεράιδα να έρθει στον ύπνο μου και να μου χαϊδέψει τα μαλλιά ανάβοντάς μου άλλο λίγο τη φλόγα για το όνειρο.

Θέλω να κοιμηθώ πλάι στην εικονίτσα του Αϊ-Γιώργη. Όχι γιατί πιστεύω. Γιατί ο Χ. λείπει απ’ το σπίτι και δε μπορώ να νιώσω την αγάπη του και την προστασία του. Μου άφησε τον Αϊ-Γιώργη όμως. Μου άφησε τη δύναμη του.