Και όλα είναι πάλι εδώ...

16 Οκτωβρίου

Το μπιγκάκι δεν πέθανε. Ο μπικ-ρ-ούλης δεν πέθανε. Ο άνθρωπος που σου κράταγε το χέρι ένα γλυκό καλοκαιρινό βράδυ στην πλατεία τραγουδώντας τον Πεχλιβάνη υπάρχει. Κοντά σου.

Εδώ.

Και τα βιολιά είναι εδώ.

Και οι κιθάρες που παίζουν δειλά πέπερς κάνοντας αρκετά λάθη.
«Θα θέλει και αυτός να σε δεί»
Όλοι έχουν προβλήματα με τις σχέσεις τους. Πόσο μάλλον όταν η σχέση τους είναι ΤΕΙτζής.

Μου λείπεις.

Σκέφτομαι να πάρω ταξί και να έρθω πάλι σπίτι σου. Απρόσκλητη. Με ένα κρουασάν double και μια motion. Aλλά φοβάμαι.

Γιατι τώρα δεν σου είμαι τίποτα.

Φοβάμαι.

Εσένα.

Και εμένα.

Και περιμένω να ανοίξεις το κινητό σου. Και να δεις τις κλήσεις μου. Και να ακούσω πάλι τη φωνή σου. Σε λίγο θα σκοτεινιάσει.
Νιώθω πως δεν μου έχει απομείνει καθόλου δύναμη. Καθόλου ενέργεια. Καθόλου θέληση και πίστη. Πως απλά περπατάω. Πως απλά υπάρχω.

Πως η αγάπη δεν υπάρχει για μένα. Πως ό,τι και αν προσπαθήσω τώρα θα πάει στράφι.
Απογοήτευση. Από το γένος άνθρωπος.
Ήρθες στο όνειρο μου απόψε. Σε πλησίαζα. Και μόλις έφτασα κοντά σου έτρεξες μακριά μου. Και έφυγες.
Έφυγες.
Ακούω τη βροχή. Και έβαλα το σκυλί μέσα για να μην βραχεί. Και την απλώστρα μέσα.
Θέλω να σε δώ. Απόψε. Και να σου μιλήσω. Και να σε αγκαλιάσω. Να κοιμηθούμε αγκαλιά. Και πάλι να μου λες ασυναρτησίες στον ύπνο σου. Για τον μπάμπα και όλα τα άλλα. Θέλω να ξαναξαπλώσω στον μαύρο σου καναπέ που βλέπαμε ταινίες και ποτέ δεν πρόσεχα.
Θέλω να ξαναμπώ στο ταξί και να πω πως πάω στο Βεργίνα στα Περιβόλια. Και να χαμογελάσω πικρά. Και καθώς φτάνω να χτυπήσει δυνατά η καρδιά μου. Και να βγείς εσύ στην παραλία να με πάρεις γιατι δεν ξέρω ποιο ακριβώς είναι το σπίτι. Και να έχεις τα μαλλιά σου πιασμένα με κορδέλα. Αραγε τώρα θα έχουν μακρύνει κι άλλο τα μαλλιά σου; Και θα έχεις κι άλλες φυσικές τζιβούλες;
Θέλω να σε δώ….