Η Ευρυδίκη και γω

Εδώ και μέρες προσπαθώ να καταλάβω τι έχω. Νιώθω παγωμένη. Νιώθω σαν ρομπότ που λειτουργεί αυτόματα. Χωρίς μυαλό. Άλλο το μυαλό μου και άλλο το σώμα μου. Ακόμα και αν το ένα κλείνεται μέσα στο άλλο. Δεν επικοινωνούν. Νιώθω πως βρίσκομαι νοητικά σε άλλη διάσταση. Σ’ άλλη τροχιά. Πως τίποτα δε με ενώνει με το περιβάλλον μου. Βλέπω κάτι που υπάρχει. Ξέρω όμως ότι το δικό μου «υπάρχει» δεν υπάρχει εδώ. Η δικιά μου ζωή, η δικιά μου πραγματικότητα δεν υπάρχει «εδώ». Και δεν ξέρω καν τι είναι το «εδώ». Απλά το ονομάζω «εδώ». Υπάρχει πάγος. Και ο πάγος δε λιώνει. Το σώμα μου είναι ο πάγος. Το μυαλό και η ψυχή μου η φωτιά. Φωτιά στον πάγο. Μα ο πάγος δε λιώνει με τίποτα. Ούτε η φωτιά παγώνει. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Μέσα μου βράζω. Έξω μου παγώνω. Αυτό είναι που μου συμβαίνει. 

Το πρωί κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη και τρόμαξα. Κόλλησα στα μάτια μου. Δεν ήταν τα δικά μου. Κόλλησα τα μούτρα μου στον καθρέπτη και έβλεπα μια ξένη. Φρίκαρα τελείως. Κολλημένη στον καθρέπτη προσπαθούσα να βρω τα μάτια μου. Αυτά που έβλεπα δεν ήταν δικά μου, ήταν ψεύτικα. Προσπάθησα να δω τα πράγματα όπως πριν όμως δεν τα κατάφερα. Δεν ξέρω πια ποια είμαι. Κατάφερα αυτό που πάντα ονειρευόμουν. Το ήξερα καλά αυτό το βλέμμα. Όταν ήμουν μικρή έβλεπα εικόνες από πρεζάκια στα περιοδικά και κολλούσα. Αυτό το βλέμμα το αδιάφορο ήθελα να γίνει δικό μου. Χωρίς να ξέρω τι είναι με μάγευε. Τελικά μετά από πολύ αγώνα έγινε δικό μου. Το όνειρό μου είναι να πίνω ηρωίνη και να πεθάνω στα 28 μου χρόνια. Δεν έχω λόγο να υπάρχω πια. Δεν άνηκα ποτέ πουθενά. Σε καμία οικογένεια. Σε καμία παρέα. Σε καμία σχέση. Δε βρίσκω λόγο να κόψω την πρέζα. Εγώ δεν πίνω πρέζα για να ξεχωρίζω. Πίνω πρέζα για να μπορώ να αντέχω τον εαυτό μου. Πριν αρχίσω την πρέζα αισθανόμουν νεκρή. Ούτε η χειρότερη ξεφτίλα της πρέζας δεν με κάνει να αισθανθώ όπως τότε.

Αυτό που ζητάω απ τους ανθρώπους είναι αγάπη. Αυτό που βιώνω όμως είναι ένα κενό. Γιατί δε μπορώ να βρω αυτή τη θαλπωρή χωρίς να πιώ; Γιατί δε μπορώ να αισθανθώ αγάπη για τον εαυτό μου χωρίς να πιω; Σίγουρα και τώρα με αγαπάω όμως αυτή η αγάπη αναμιγνύεται με εκνευρισμό και μίσος. Και το απέραντο κενό συνεχίζει να υπάρχει. Και με τρομάζει. Αισθάνομαι εγκλωβισμένη σ’ ένα σκοτεινό κουτί. Ξέρω πως αν θα πιώ πρέζα θα βγω απ’ αυτό το κουτί. Θα μπορέσω να ζήσω, να δουλέψω. Να μετατρέψω αυτό το πεδίο μάχης που υπάρχει μέσα μου σε γαλήνη. Χωρίς την πρέζα αισθάνομαι ακρωτηριασμένη.