Το δικό μου έργο

Είναι σαν να έιμαστε όλοι φτιαγμένοι απο διαφορετικές πάστες. Όλοι μοιάζετε με κάποιους. Όλοι βρίσκετε  επιτέλους αυτό που αναζητούσατε καιρό τώρα. Σας βλέπω όλους να γελάτε. Εγώ; Νιώθω συχνά εξωγήινη. Στην αρχή είναι όλα καλά, αλλα μετά.. μετά σκοτεινιάζω, σωπαίνω κι απλά γίνομαι ο παρατηρητής. Ο τελευταίος θεατής απο ένα κοινό που χασμουριέται και μισοκοιμάται κατα τη διάρκεια της ταινίας. Απλά τα παρατάω. Παραδέχομαι πως ούτε αυτό το έργο είναι για μένα. Άλλες τρείς ώρες λοιπόν χαμένες για μια ελπίδα. Για την ελπίδα οτι θα έβρισκα εδώ αυτό που έψαχνα.
Κρίμα.
Το δικό μου έργο μπορεί να πέθανε όταν ακόμα ήταν στην κοιλιά της μαμάς του. Το δικό μου έργο μάλλον δε γεννήθηκε ποτέ. Το δικό μου έργο, ακόμα και αν γεννήθηκε, θα πέθανε μετά τη γέννα. Το δικό μου έργο ακόμα και αν έζησε και μεγάλωσε δε θα επιβίωσε στη δική σας ζωή. Δε θα έπαιξε με τους δικούς σας όρους. Ισως εσείς το σκοτώσατε το δικό  μου έργο.
Ακούω τα πουλιά έξω που κελαηδούν. Το παρατήρησα και χτές ερχόμενη σπίτι με την Χ. Καλοκαίριασε. Άρχισαν τα πάρτυ. Τα μεθύσια. Οι δρόμοι αρχίζουν να ξαναγεμίζουν με τραπεζάκια. Όπως τότε που ήρθα να αρχίσω τη νέα μου ζωή. Όπως τότε που η καρδία μου ήταν καθαρή για να την γεμίσεις με τη βρώμα σου. Μου χρειαζόταν. Με δυνάμωσες. Μα ταυτόχρονα με σκότωσες.
Μύριζε νυχτολούλουδο προχτές που γυρνούσα σπίτι. Ή μπορεί έτσι να μου φάνηκε. Τι γλυκιά αυτή η μυρωδιά. Μου φέρνει παλιές θύμισες...
Την άνοιξη δε λένε πως ο κόσμος ερωτεύεται;