Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Κάτι σαν όνειρα..

Δεν μπορώ να προσδιορίσω ποιά ακριβώς ήταν τα όνειρα μου για τη φοιτητική μου ζωή πρίν ένα χρόνο. Το μόνο που θυμάμαι ξεκάθαρα έιναι τον ευατό μου πέρσι το Γενάρη να τηλεφωνώ στην Κ. κλαίγοντας και να καταριέμαι τη ζωή μου γιατι έγινα επιτέλους 18 και δεν έζησα τίποτα. Ζήλευα τις άπειρες εμπειρίες και τρελές καταστάσεις που είχαν περάσει πολλά κορίτσια της ηλικίας μου. Ατελείωτες βόλτες στο Μοναστηράκι. Αραλίκι στο Θησείο τα κυριακάτικα βράδια. Να ένας τρόπος να απομακρύνεις την κυριακάτικη μιζέρια. Πόσα πρόσωπα. Πόσες ζωές σκορπισμένες σε κείνους τους δρόμους. Σε εκέινο το πάρκο. Πόσες ιστορίες. Πόσες συμβουλές. "Μακριά απ' την πρέζα"


Και γω που ήμουν; Γιατί απλά μπορούσα να χαζέψω όλη αυτή την "ιδανική" πραγματικότητα αλλά ποτέ να μην τη ζήσω; Και εδώ ένιωθα αδικημένη. Ηταν κοντά όλα αυτά. Αλλα όχι τόσο κοντά ώστε να τα αγγίξω. Ο Δ. βέβαια ήταν εκέι, να ζεί αντί για μένα σε κείνα τα 'πολύχρωμα' στενάκια της ηφαίστου. Δανειζόμουν ζωή. Δανειζόμουν εμπειρίες. Έχτιζα όνειρα. Θα ήμουν εκεί. Σε λιγότερο απο ένα χρόνο θα ήμουν εκεί. Θα σάπιζα και γώ μέσα στα γεμάτα υγρασία εκέινα υπόγεια. Η ζωή μου θα γέμιζε σκοτεινά πολύχρωμα σχέδια με νεράιδες ξωτικά δράκους και παντός είδους μανιτάρια. Ήθελα τόσο να το ζήσω. Ήμουν 18 και ήθελα τόσο επιτέλους να το ζήσω. ήθελα επιτέλους κάτι να με τραντάξει. Ήθελα η μουσική να μπεί μεσα μου και να με απογειώσει. Ήθελα χρώματα να κρύβουν τη μαυρίλα μου. Ήθελα να ζήσω όλα εκέινα τα τρελά πάρτυ που σε βγάζουν εκτός εαυτού. Πάρτυ στη Γεωπονική, στο Πάντειο. Ήθελα κάπως να βρώ τον εαυτό μου και τους ανθρώπους μου. Τους χαμένους φίλους μου. Για όλα αυτά έκλαιγα στο τηλέφωνο στην Κ εκέινο το βράδυ. Δεν είχα άλλη υπομονή.

Και τώρα τι; Τι κατάλαβα; Καλό είναι να ξέρεις τι θες. Τώρα πια όμως που δεν έχει μείνει τίποτα παραπάνω απο μια πίκρα μέσα μου απο ολα αυτά τα σχεδόν όνειρα που κυνήγησα έχω να πώ το εξής: Δεν αρκεί να ξέρεις τι θές αλλά και γιατί το θες.

Αυτά τα μυαλά κουβάλαγα και έπεσα πάνω σου. Αυτά τα όνειρα έκανα. Αυτή τη ζωη λαχταρουσα.. που μόνο ζωή τελικά δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Ενα χρόνο μετά αλλάζω άποψη για τα πράγματα. Και αν δεν σε γνώριζα εκείνο το βράδυ; Αν δε σε χρειαζόμουν δε θα σε έψαχνα. Αν δε σε έψαχνα, και να σε συναντουσα, και να περνούσες απο δίπλα μου, δε θα σε κυνηγούσα. Σου τα έδωσα όλα. Όλη μου την ψυχή και άφησα μόνο μια γωνίτσα πίσω πίσω για πάρτη μου. Σε έψαχνα καιρό και σε βρήκα. Εγλώβισα ολες μου τις προσδοκίες σε ένα παγωμένο χαμόγελο. Τρομακτικό παγωμένο χαμόγελο. Ηταν δικό μου. Ένιωθα την έκσταση που τόσα χρόνια ονειρευόμουν.

 Ήταν εκέινο το ψυχεδελικό χαμόγελο και η έκσταση..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου