Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Σιωπή

Γιατί να αντιδρώ έτσι; Γιατί να μην μιλάω σε κανέναν για αυτό; Όπως όταν πέθανε ο Γκούφυ. Το είπα σε δυο-τρία άτομα και δεν ήθελα να το πολυκουβεντιάσω. Έτσι απλά ξημέρωσε μια μέρα και δεν είχα πια σκυλί. Έτσι και τώρα. Απώλεια. Δεν την εξωτερικεύω όμως. Έχω καταφέρει και εγώ η ίδια να πιστέψω πως η απώλεια αυτή δεν με ενοχλεί. Πως πάντα έτσι ήμουν. Το ίδιο γεμάτη-το ίδιο άδεια. Μόνο στους γονείς μου μίλησα κλαίγοντας για την απώλεια. Μόνο τότε ξέσπασα. Όπως και για τον Γκούφυ. 
Καταλήγω στο γεγονός πως όσο πιο σημαντικό για μας είναι αυτό που χάνουμε, τόσο πιο πολύ αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως υπήρξε κάποτε στη ζωή μας και μας γέμιζε.


Εδώ και μέρες είναι σαν να ζώ χωρίς το ένα μου χέρι.


Δεν το λέω σε κανέναν όμως. Το κρύβω και απο τον εαυτό μου. Φτιάχνω ένα τοίχος μέσα μου, διώχνω την απώλεια και δεν αφήνω τίποτα να με επηρεάσει. Για πόσο ακόμα όμως θα ζώ μ' αυτά τα τοίχη;
Τώρα τελευταία -αρκετά συχνά- ονειρεύομαι την στιγμή που θα πετάξω ό,τι έχω και δεν έχω απο πάνω μου και θα πάω στη Γαύδο. Με μια σκηνή. Μόνο με μία σκηνή. Γυμνή στο σώμα και την ψυχή θα μείνω εκέι για όσο χρειαστεί.
Χρειάζομαι χώρο και χρόνο.


Εδώ και μέρες η απώλεια μου προκαλεί εγρύγορση. Πάντα ο ρυθμός της μουσικής μου αναταποκρινόταν στο χτύπο της καρδιάς μου. Εδώ και μέρες κάθομαι για ώρες ατελείωτες στο κρεβάτι, κοιτάω το ταβάνι και ακούω dubstep. Εδώ και μέρες προσπαθώ να με συνηθίσω έτσι πια.
Εδώ και μέρες έχω αρχίσει να φοβάμαι τον εαυτό μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου