Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Στον Δ.

Μερικές στιγμές όπως τώρα μου λείπει πολύ ο Δ. Λίγους μήνες πρίν ήταν που τέτοια ώρα ήμουν στο ζεστό μου κρεβατάκι έτοιμη το επόμενο πρωί να πάω σχολείο. Και μετά ρουτίνα. Και άντε ζήτα πάλι  τη δεύερη ώρα -αν δεν έχεις κατεύθυνση- τουαλέτα. Και πάλι 210..... Και πάλι η ήρεμη φωνή του Δ. στο ακουστικό. Τουαλέτα για να πάρεις ένα τηλέφωνο, να πείς ένα καλημέρα και να κανονίσεις βόλτα για το σάββατο.
Η ζεστή φωνή απο το παγωμένο υπόγειο της Ηφαίστου.
Ζητώ λοιπόν αύριο το πρωί να ξυπνήσω και να είμαι εκεί στο ζεστό μου κρεβατάκι. Ζητώ στο δεύτερο διάλειμμα να πάω τουαλέτα και να κανονίσω το σάββατο βόλτα στο δάσος. Και το σάββατο να περπατήσω πάλι πλάι στα μώβ παπούτσια του Δ. Ζητώ μια γλυκιά καλημέρα και μία ζεστή αγκαλιά το σάββατο βράδυ.
Είναι τελικά πολύ δύσκολο να ζείς μόνη. Τόσο μακριά απο τη βάση σου. Απο τους ανθρώπους σου.
Είναι δύσκολο να αποτυγχάνεις. Είναι δύσκολο να είμαι εδώ και όχι στην Αθήνα όπως ονειρευόμουν. Μου λείπει η αγάπη του Δ. Ίσως κανείς δε με αγαπήσει ξανά όσο ο Δ.
Μου λείπεις Δ. Μου λείπουν οι ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο. Μου λείπει η γλυκιά φωνή σου. Τα πολύχρωμα σαλβάρια και τα μώβ σου παπούτσια. Μου λείπουν οι υπέροχες ζωγραφιές σου. Τις έχω όλες εδώ, κολλημένες στον τοίχο, όπως τις άφησες. Μου λείπουν οι άκόμα πιο ατελείωτες ώρες κάτω απο τα πεύκα.
Οι βόλτες μας στου Φιλοπάππου και στ' Αναφιώτικα.
Μου λείπει η αγάπη σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου