Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Εγώ...

Πάλι, μετά απο τόσες μέρες... Είμαι ελεύθερη τώρα. Χωρίς τίποτα στο κεφάλι μου. Απλά ξυπνάω και ότι κάτσει. Μπορεί να μην ξυπνήσω σπίτι μου. Μπορεί να ξυπνήσω. Μπορεί να πάω σχολή. Μπορεί όχι. Μπορεί να βγώ. Μπορεί να λιώσω σπίτι. Κανείς δε με τραβάει πουθενά. Κανείς δεν με αναγκάζει να φερθώ με συγκεκριμένο τρόπο. Κανείς δε μου λέει πως θα μιλήσω. Τι ρούχα θα φορέσω. Με ποιούς θα κάνω παρέα και τι μουσική θα ακούσω. Δεν έχω κανέναν πιά πάνω απ το κεφάλι μου να μου υποδεικνύει μια δήθεν αξιοπρέπεια.
Σας βαρέθηκα.
Δε με νοιάζει το πώς θα με κοιτάξει ο οδηγός του λεωφορείου όταν θα με δεί νωρίς το πρωί στη στάση. Δε με νοιάζει ούτε ο αριστερός που θα με πεί βρωμοχίπισσα. Να την χέσω την αξιοπρέπεια σας και τις αρχές σας.
Είμαι αυτό που ξημερώνει.
Και θα είμαι για όσο το χρειάζομαι. Τουλάχιστον αυτό είναι δικό μου και αληθινό.
Είμαι αυτό που κοροϊδεύεις. Είμαι μια αλλόκοτη τύπισσα με χρωματιστά ρούχα που στάνταρ αναρωτιέσαι πόσες μέρες έχει να κάνει μπάνιο. Σήμερα κιόλας έκανα μπάνιο παλιομαλάκα που δεν έχεις μάθει να κοιτάς παραμόνο μέχρι τη μύτη σου.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΟΠΩΣ ΕΣΥ.
Θα ζήσω. Θα πιώ. Θα κάνω μαλακίες. Για κανέναν σας δεν είμαι σίγουρη πιά. Ούτε για την ίδια μου τη μάνα.
Για μένα ζώ. Και για πάρτη μου, όπως μου είχες πεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου