Ζαλάδα...

Πολύς κόσμος. Παραπάνω κόσμος απο όσο είχα συνηθίσει να βλέπω έξω. Χρώματα. Κίτρινο, κόκκινο, μπλέ. Χαμόγελα. Φωνές. Και το βράδυ τί;  Όλα αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα δεν πέφτουν κάποτε για ύπνο;

Με τρομάξατε χτες το βράδυ. Ήσασταν τόσοι πολλοί σε κείνη τη μικρή ταράτσα. Καθόσασταν νωχελικά στο έδαφος και κοιτούσατε αυτόν που βρισκόταν απεναντί σας. Η μουσική ήταν πολύ δυνατά. Κι όμως ζαλίστηκα. Ένιωσα πως η ακοή μου αποκόπηκε απο την πραγματικότητα. Άκουγα ένα ενοχλητικό βουητό ασυγχρόνιστο με το περιβάλλον σας και τις κινήσεις σας. Δείχνατε όλοι παραδομένοι. Μαζεμένοι εκει, σαν να θέλατε να πιάσετε απο το χέρι τον διπλανό σας και να του πείτε "Είμαι εδώ για σένα" "Είμαστε ένα" "Μαζί θα τα νικήσουμε όλα" Κι όμως δεν το κάνατε. Παραδομένοι σε μια περιθωριακή μαυρίλα. Την ήξερα καλά. Είναι χαραγμένη στο πετσί μου. Αυτή με αρρώστησε. Εσύ ήσουν αυτή η μαυρίλα. Εσύ με αρρώστησες. Και ζαλίστηκα χτές. Και σας ήξερα καλά όλους εσάς στην μικρή ταράτσα. Μοιάζατε στα αδέλφια που έψαχνα πριν ένα χρόνο.
Ήθελα μια αγκαλιά εκείνη τη στιγμή. Χρειαζόμουν μια αγκαλιά.

Και σήμερα το πρωί.
Ξύπνησα ακούγοντας τη διπλανή να τραγουδάει. Θυμήθηκα πού βρίσκομαι. Θυμήθηκα πως το πανηγύρι δεν τελείωσε για σας. Δεν ήθελα να το ζήσω και σήμερα.
 Ήθελα να γυρίσω πλευρό και να εισπράξω μια αγκαλιά για καλημέρα.
Κανένα καρναβάλι.
Κανένα τραγούδι.
Καμία λέξη.
Μόνο μια αγκαλιά.
Αλλά το έργο το δικό μου μάλλον πέθανε στην κοιλιά της μαμάς του. Το είχα ξεχάσει για λίγο πως πέθανε. Ήταν η πρωινή ζαλάδα που με έκανε να το ξεχάσω, ξέρεις, τα λίγα δευτερόλεπτα που περνάνε μέχρι να συνειδητοποιήσεις πού βρίσκεσαι μόλις ξυπνάς...